tag:blogger.com,1999:blog-40232087841342831142024-02-20T09:29:12.034+02:002046Μία συλλογή από ποίηση, σκέψεις, διηγήματα, και άλλα παρεμφερή λογοτεχνήματα
(for English please go to <a href="http://vampirelles.blogspot.com/">http://vampirelles.blogspot.com</a>)Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/09464106359710364829noreply@blogger.comBlogger29125tag:blogger.com,1999:blog-4023208784134283114.post-77267577801859176342013-08-01T14:27:00.002+03:002020-06-20T00:00:21.622+03:00"Φτερούγες"(ένα ποίημα για τα παιδιά)<br />
<br />
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: "lucida grande", tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 12.7273px; line-height: 17.9972px;">Οι μεγάλοι έχουν χέρια και πόδια</span><br /><span style="background-color: white; color: #333333; font-family: "lucida grande", tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 12.7273px; line-height: 17.9972px;">αλλά τα παιδιά έχουν δυο μέλη παραπάνω : έχουν και φτερά</span><br style="background-color: white; color: #333333; font-family: "lucida grande", tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 12.7273px; line-height: 17.9972px;" /><span style="background-color: white; color: #333333; font-family: "lucida grande", tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 12.7273px; line-height: 17.9972px;">γιατί είναι άγγελοι, άγγελοι με αόρατες φτερούγες</span><br style="background-color: white; color: #333333; font-family: "lucida grande", tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 12.7273px; line-height: 17.9972px;" /><span class="text_exposed_show" style="background-color: white; color: #333333; display: inline; font-family: "lucida grande", tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 12.7273px; line-height: 17.9972px;"><br />Οι μεγάλοι τις χάνουν ή καίνε κάποια στιγμή<br />ξεχνάνε πώς να πετάξουν, ξεχνάνε τα όνειρά τους<br />κάποιοι τις ξαναβρίσκουν, αλλά αυτοί είναι λίγοι<br /><br />Τα παιδιά δεν είναι παιδιά μας, είναι οι φύλακες άγγελοί μας<br />το σύμπαν μας τα στέλνει ως θείο δώρο για να μας προσέχουν<br />για να μας διδάξουν την αθάνατη παιδική σοφία τους<br /><br />Αλλά εμείς αντί να διδαχτούμε από αυτά<br />ώστε να ξαναμάθουμε να πετάμε όπως μικρά<br />κόβουμε τις φτερούγες τους και τα κάνουμε ίδια με εμάς<br /><br />Μην κόβετε τις φτερούγες των παιδιών<br />αγγίξτε τες, νοιώστε τες, δείτε τες, φροντίστε τες<br />και τότε ίσως μάθετε και πάλι να πετάτε..</span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQbR13EmJ7sQ7Hnis_J8WIgqDPHECARju41k4byfb0-uMEW7nEiC68rQXR_QkdMRnDb9gYq2djDb5FrtYtGpl44ewT7KiMns9MsNkigg4OiyCHMw368LomhgllegUksks0QzlgZ7-01-dz/s1600/Wings1.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQbR13EmJ7sQ7Hnis_J8WIgqDPHECARju41k4byfb0-uMEW7nEiC68rQXR_QkdMRnDb9gYq2djDb5FrtYtGpl44ewT7KiMns9MsNkigg4OiyCHMw368LomhgllegUksks0QzlgZ7-01-dz/s400/Wings1.jpg" width="400" /></a></div>
<br />Sharpedonhttp://www.blogger.com/profile/10154151724668140312noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4023208784134283114.post-11953382505427357742011-02-24T01:39:00.003+02:002020-06-20T00:17:16.193+03:00Περί αντρικής απιστίας, μέρος 2ο<span class="Apple-style-span" style="font-size: x-small;">Αυτό το κείμενο δεν προορίζεται για μέρος επιστημονικής διατριβής. Είναι εκ των πραγμάτων υποκειμενικό, όσο και να θέλω δεν μπορώ να βγάλω εντελώς τον εαυτό μου απέξω, και ας αποφεύγω όσο γίνεται -όσον αφορά την ουσία και όχι την μορφή- τον α' ενικό. Μία ψιλοεπάρκεια ψυχολογίας και φιλοσοφίας είναι δυο καλά εφόδια για υποτυπωδών στάνταρ "μελέτες" όπως αυτή, μα πάνω απ'όλα η <i>"Ιδιοφυΐα με φόρμα εργασίας"</i>, όπως είχε βαφτίσει την κοινή λογική ο Ralph Waldo Emerson.</span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjC4nbAwz2p7z-hTjGJs2ydPsC02hw9fXN-fch_gbI_NI-Z_nXovrZs9pYudRO7nwAn3ERtkw3PxRun2_2evIOF-XvX0es0wHTmrAyMGYBHQRMAN4BWkl27JQoR3Afvmwca_q501EvBLpAJ/s1600/old-couple1.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjC4nbAwz2p7z-hTjGJs2ydPsC02hw9fXN-fch_gbI_NI-Z_nXovrZs9pYudRO7nwAn3ERtkw3PxRun2_2evIOF-XvX0es0wHTmrAyMGYBHQRMAN4BWkl27JQoR3Afvmwca_q501EvBLpAJ/s1600/old-couple1.jpg" /></a></div>
<span class="Apple-style-span" style="font-size: x-small;"><br /></span>
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
Τι είναι λοιπόν αυτό που λένε "ολοκληρωμένος άντρας;"<br />
Και πως φτάνει κάποιος σε αυτόν (μου βάζω δύσκολα, το ξέρω);<br />
Είχα κάπου διαβάσει πως οι άντρες χωρίζονται σε τρεις βασικές "κατηγορίες" :<br />
α) Σε αυτούς που αναγκάζονται να μεγαλώσουν απότομα, και από παιδιά γίνονται κατευθείαν "ενήλικες", δίχως ουσιαστικά να γνωρίσουν εφηβεία. Ας τους πούμε ΝΠ.<br />
β) Σε αυτούς που καθ'όλη την εφηβεία, συχνά και μετεφηβεία, το περιβάλλον τους φέρεται πρακτικά όπως ακριβώς και όταν ήταν παιδιά, κάτι που δεν τους επιτρέπει ουσιαστικά να ενηλικιωθούν και παραμένουν παιδιά ή προέφηβοι. Ας τους πούμε ΒΠ.<br />
γ) Και σε αυτούς που περνάνε από τα παραπάνω στάδια και φτάνουν στην ενηλικίωση λιγότερο ή περισσότερο ομαλά και γραμμικά. Ας τους πούμε ΧΠ.<br />
<br />
Οι δυο πρώτοι θα παραμείνουν σχεδόν κατά κανόνα συναισθηματικά νήπια. Δυο διαφορετικοί δρόμοι προς τον ίδιο προορισμό. Οι ΝΠ, με αυτό το ηλικιακό άλμα (φανταστείτε λ.χ. μοναχογιό, πολλές αδερφές και ξαφνική απώλεια πατέρα σε πολύ τρυφερή ηλικία του γιου) δεν θα προλάβουν να ωριμάσουν.<br />
Η ωρίμανση έρχεται αγάλι αγάλι, την αγουρίδα όσο και να την βράσεις μέλι δεν γίνεται.<br />
Οι ΒΠ δεν πρόκειται ποτέ να ωριμάσουν αν δεν αυτονομηθούν πλήρως (μεταξύ αρκετών άλλων) από το "στοργικό" περιβάλλον τους που τους τα παρέχει όλα έτοιμα, για "να μην τους λείψει τίποτα".<br />
Μιλάμε λοιπόν για δυο ακραίες περιπτώσεις πολύ σκληραγωγημένων και πολύ κακομαθημένων αντρών (συνήθως αμφότερων μαμάκηδων), που και οι δυο έχουν διαβρωτική επίδραση -για λόγους που δεν θα εξηγήσω γιατί θα χρειαζόμουν δυο μέρη ακόμη μόνο για αυτούς- στο συναισθηματικό δυναμικό των ενήλικων αντρών.<br />
Οι ΧΠ είναι μία αυθαίρετη κατηγορία αντρών με πάρα πολλές υποδιαιρέσεις, μιας και κανείς δεν είναι δυνατόν να μεγαλώσει όντας ακριβώς ανάμεσα στα δυο παραπάνω άκρα. Αλλά όσο πλησιέστερα μεγαλώνει ο έφηβος έχοντας την δική του φωνή και ταυτοχρόνως δε γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης από το περιβάλλον του, τόσο πιο συναισθηματικά ευήλιος θα είναι ως ενήλικος.<br />
<br />
Έχει λοιπόν χαθεί οριστικά η ελπίδα για τους ΒΠ, τους ΝΠ και τους ΧΠ που πλησίασαν επικίνδυνα τους δυο πρώτους; Όχι βέβαια. Η παιδική και εφηβική ηλικία χαράζουν απλώς μία διαδρομή, σαν ράγες ενός τρένου στις οποίες πάνω αργότερα ταξιδεύουμε. Είναι όμως στο χέρι μας να τις σπάσουμε και να ορθοδρομήσουμε, ακόμη και να κάνουμε στροφή 180°. Πως; Κατ'άρχήν χρειάζεται να <i>κατανοήσουμε</i> τους λόγους του προβλήματος και ύστερα να το <i>αποδεχτούμε</i>. Αυτά τα δυο, όπως ορθά λέγεται, είναι η μισή "θεραπεία". Αν ο άντρας δεν θεωρεί πως υφίσταται κάποιο πρόβλημα και θεωρεί στην προκειμένη φυσικότατο, σαν να επρόκειτο για την... πρωταρχική εντολή από το σύμπαν, να ξενομαμάει, δεν πρόκειται να το λύσει ποτέ. Και δεν πρόκειται να κάνει κανέναν ευτυχισμένο, πρωτίστως θα έλεγα τον εαυτό του.<br />
<br />
Αν όμως υπερκεράσει τον εγωισμό του υπάρχουν ελπίδες. Δεν είναι απαραίτητο να πάει "σε κάποιον ειδικό". Χρειάζεται πρώτα να μιλήσει με τον πλέον ειδικό, τον εαυτό του. Αφού κατανοήσει το πως να προχωρήσει στα γιατί. Να θυμηθεί χωρίς κόμπλεξ τις σχέσεις του με την μητέρα και τον πατέρα του, να συνειδητοποιήσει σε τι βαθμό επηρεάστηκε και, όπου είναι απαραίτητο, να συγχωρήσει τους γονείς του ώστε να μπορέσει να οδεύσει μπροστά ελεύθερα (και εκείνους έτσι τους μεγάλωσαν, πρόκειται απλά για μία μαμημένη αλυσίδα που χρειάζεται <b>σπάσιμο</b>). Να κατανοήσει πως, ασχέτως τι ισχυρίζεται στους άλλους, τον εαυτό του δεν μπορεί να τον ξεγελάει συνέχεια. Να κοιτάξει τον καθρέφτη και να πει "Ναι, το κάνω για να απαλύνω τον πόνο από την συναισθηματική μου πενία. Και ας ξέρω πως δουλεύει για πολύ λίγο...". Να θυμηθεί τα ξένοιαστα χρόνια των τελευταίων τάξεων του δημοτικού και του γυμνασίου, που η καρδιά του φτεροκοπούσε σαν κολύβρι κάθε φορά που κοίταζε την Μαίρη. Και πως αν τα έφτιαχναν δεν υπήρχε περίπτωση να την προδώσει <i>ποτέ. </i>Έτσι, σιγά σιγά, ίσως αρχίσει να ακούει ξανά εκείνη την μικρή φωνούλα μέσα του που νόμιζε πως δεν ακούσει ξανά ποτέ. Την ξένοιαστη, ανέμελη, αλλά όχι ανεύθυνη, φωνούλα που "είναι η μόνη που μπορεί πραγματικά να μας γεμίσει χαρά", όπως πίστευε ο Φρόυντ.<br />
<br />
Θαρρώ πως είναι αυτονόητο μετά από όλα αυτά αλλά ας το αναφέρω. Η παρούσα "ανάλυση" δεν αφορά περιπτώσεις ελεύθερων σχέσων, ελεύθερων...γάμων, swinging κλπ Θα τολμούσα να πω πως ίσως χρειάζεται να περάσει κάποιος από το στάδιο των εν λόγω "σχέσεων", απλώς για να καταλάβει πόσο αδιέξοδες και επίπονες είναι. Και δεν θα τις αδικούσα καθόλου αν τις βάφτιζα "αμοιβαία απιστία εν γνώση και των δυο συντρόφων". Και τα συμβατικά "επιχειρήματα" πως έτσι ενδυναμώνεται η αγάπη τους ή ανανεώνεται η σεξουαλική τους ζωή, καλύτερα ας τα πουν στον εαυτό τους καθώς κοιτάνε στον καθρέφτη. Δεν τους κρίνω ούτε -προς θεού!- από ηθικής πλευράς το βλέπω. Αν έτσι πιστεύουν πως αισθάνονται ευτυχισμένοι καλά κάνουν. Απλώς είναι κάτι που δεν με εκφράζει (πια...) και δεν πρόκειται να με εκφράσει ποτέ. Για τους λόγους που προανέφερα και γιατί η αγάπη και ο σεβασμός τείνουν πάντα να δηλητηριάζονται όταν μπουν τρίτοι ανάμεσα στο ζευγάρι, είτε με αμοιβαία είτε με μονομερή απιστία.Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/09464106359710364829noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4023208784134283114.post-68966326707520412672011-02-22T18:55:00.004+02:002011-02-24T09:34:59.868+02:00Περί αντρικής απιστίας, μέρος 1ο<span class="Apple-style-span" style="font-size: x-small;">Με αφορμή μια συζήτηση με την φίλτατη Άντρη σε σχετικό της θέμα <a href="http://andriantoniou.blogspot.com/2011/02/blog-post_16.html">εδώ</a>, σκέφτηκα να γράψω κάτι πάνω στην μοιχεία των αντρών, επιχειρώντας να αποκρυσταλλώσω συνοπτικά τους λόγους. Θα περιοριστώ εδώ μόνο στην αντρική απιστία, όπως την βλέπω και έχω κατανοήσει από την πλευρά μου. Ή Άντρη ουσιαστικά ισχυρίστηκε πως κανένας άντρας δεν θα μπορούσε να αντισταθεί σε έναν πραγματικά δυνατό πειρασμό, απλώς και μόνο γιατί είναι...άντρας. Θα το δούμε αυτό. <span class="Apple-style-span">Για λόγους απλότητας, οικονομίας χώρου και μικρότερης καταπόνησης των οφθαλμών σας, θα αποφύγω να επεκταθώ σε περιπτώσεις όπου η σύντροφος έχει πονοκέφαλο 32 μέρες τον μήνα - 367 μέρες τον χρόνο ή για xψz λόγους έχει κάνει η ίδια τον σύντροφο φινλανδικό τάρανδο. </span>Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, δεν υπονοώ πως σε αυτές τις περιπτώσεις δεν φέρει κατά πάσα πιθανότητα ευθύνη ο άντρας, απλώς εδώ περνάμε στο σκέλος της γυναικείας απιστίας, που αν και ξέρω πως συχνότατα λαμβάνει χώρα για πολύ διαφορετικούς λόγους, καλύτερα να δώσουμε αυτό το βήμα σε κάποια γυναίκα όπως η Άντρη για αυτούς, σε περίπτωση που θελήσει να επεκταθεί.</span>
<span class="Apple-style-span" style="font-size: x-small;">
</span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjL_7jrJY8-aquS530D9YR4w9xtkNPy9S46POUrwMYm0J6A8oCoTtzzEAdXbkdjwE3guFg1qIvB3NxcAa2kIYyaTak8e-RLW4j_fglURyoqwzbYoviuoy37addtUzy8fq-eqEG7P77H_tG8/s1600/Gold_horns1.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjL_7jrJY8-aquS530D9YR4w9xtkNPy9S46POUrwMYm0J6A8oCoTtzzEAdXbkdjwE3guFg1qIvB3NxcAa2kIYyaTak8e-RLW4j_fglURyoqwzbYoviuoy37addtUzy8fq-eqEG7P77H_tG8/s400/Gold_horns1.jpg" width="290" /></a></div>
<span class="Apple-style-span" style="font-size: x-small;">
</span>
<span class="Apple-style-span">
</span>
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
Ας περάσουμε κατευθείαν στο ψητό. Γιατί οι άντρες δεν μπορούν να μείνουν πιστοί; Γιατί αρέσκονται στο να φοράνε δυο πρώτης τάξεως κέρατα στις συντρόφους τους και να τις κάνουν να μοιάζουν με μία θηλυκή εκδοχή του θεού Παν; Γιατί δεν σκέφτονται τις συνέπειες, τον πόνο και την θλίψη που προκαλεί αυτή η προδοσία τους; Ισχύει όντως το ότι σκέφτονται περισσότερο με το κάτω κεφάλι και ότι το πάνω λόγω...ανδρογόνων μπορεί να γίνει υποχείριό του ή πρόκειται απλά για "συκοφαντίες" γυναικών; Στην κλιμακτήριο πάλι, αυτή την "δεύτερη εφηβεία" όπου ο εικαζόμενος έλεγχος από την τεστοστερόνη θα έπρεπε λογικά να είναι σημαντικά ελαττωμένος, γιατί πολλοί άντρες αρχίζουν ξανά να κυνηγάνε όποιο θηλυκό δουν μπροστά τους;<br />
<br />
Είναι αναντίρρητο γεγονός πως οι άντρες είμαστε γουρούνια, βόδια, γαϊδούρια και όποιο άλλο χαριτωμένο κοσμητικό μας προσάπτουν οι γυναίκες. Έχουμε αποθεώσει τον ρόλο και την σημασία του σεξ, δίνοντάς του βαρύτητα χρυσού τροπαίου σε ολυμπιακούς αγώνες. Εξακολουθώ, άλλοτε έκπληκτος και άλλοτε αδιάφορος (αναλόγως την πηγή), να δέχομαι "συμβουλές" από κατά τα άλλα σοβαρότατους, ευφυέστατους και επιτυχημένους άντρες, του στυλ "Το μόνο που αξίζει σε αυτή την ζωή είναι το μαμήσι", "Μάμα όσο είναι καιρός, όσο μπορείς περισσότερο", "Παράτα την λογοτεχνία και άρχισε να μαμάς", "Μάμα πριν στην βαρέσει εντελώς στο κεφάλι". Βλακώδη αξιώματα που δεν μπορούν να σταθούν κριτικής, τα οποία ασφαλώς έχουν αλιεύσει από άλλους μαμιάδες-σύμβουλους.. Γνωρίζω περίπτωση ανθρώπου που είχε ταυτόχρονα τρεις γκόμενες (ας μου επιτραπεί η λέξη, ποιητική αδεία αν θέλετε) σε τρεις πόλεις (Αθήνα, Κόρινθο και Πάτρα), γιατί όπως μου είχε πει κατά λέξη... "Ποτέ δεν ξανακάνω το λάθος να έχω πάνω από μία γκόμενα στην ίδια πόλη"!! Ε λοιπόν αυτός ο άνθρωπος είχε γράψει μία από τις καλύτερες και πιο πρωτότυπες ιστορίες που έχω διαβάσει ποτέ, ολόκληρο μυθιστόρημα με τα όλα του. Εμφανώς αυτοβιογραφικό όμως, και γεμάτο πόνο...<br />
<br />
Κρατώντας το τελευταίο ας μιλήσουμε λίγο για διανοητικό και συναισθηματικό δυναμικό.
Οι περισσότεροι από τους παραπάνω πρόκειται για πανέξυπνους ανθρώπους, γι'αυτό και παραξενεύτηκα. Σε σημείο που να φτάσω για λίγο να αναρωτηθώ "Μήπως είμαι εγώ λάθος;"
Αν επρόκειτο για πανίβλακες ούτε που θα ασχολιόμουν. Ψάχνοντάς το όμως λίγο βαθύτερα άρχισα να κατανοώ τους λόγους. Ο τελευταίος που ανέφερα ήταν ένα κλικ πριν την κλιμακτήριο ηλικιακά, συναισθηματικά την είχε πατήσει για τα καλά. Ήταν επίσης χωρισμένος με τρία παιδιά (αγνοώ το αν ο χωρισμός προήλθε από απιστία του, δεν μου είπε δεν ρώτησα).
Οι άλλοι επρόκειτο για διανοητικά φτασμένους μα για συναισθηματικά νήπια, με πλείστες ενδείξεις οιδιπόδειων. Ας περιγράψω λίγο τι εννοώ με το "συναισθηματικά νήπια".
Χρησιμοποίησα την λέξη νήπια, αντί του παιδιά, για να τονίσω πως είχαν για τα καλά πάψει να ακούν το παιδί μέσα τους, είχαν εντελώς χάσει "την σοβαρότητα που είχαν όταν ήταν παιδιά και έπαιζαν", όπως λαμπρότατα το είχε θέσει ο Νίτσε. Διανοητικά ήταν ενήλικες μα δυστυχώς δεν αισθάνονταν παιδιά, <i>ήταν</i> παιδιά.<br />
<br />
Πως λοιπόν ένας άντρας μπορεί να πάψει να είναι παιδί και να αρχίσει να ξανακούει εκείνη την παιδική φωνή μέσα του, με αποτέλεσμα να αρχίσει να αγαπάει και να σέβεται πραγματικά, να μην χρειάζεται αυτοεπιβεβαίωση σε καμία ηλικία, να γίνει με δυο λόγια αυτό που λένε "ολοκληρωμένος άντρας"; Η απάντηση λίαν συντόμως στο δεύτερο μέρος, όπου θα προσπαθήσω να περιγράψω την, όχι και τόσο μακράν, πορεία προς τον ολοκληρωμένο άντρα και τις διεξόδους από την φαινομενικά μόνο αναπόφευκτη απιστία.Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/09464106359710364829noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4023208784134283114.post-5546341496492390422011-02-12T04:52:00.001+02:002011-02-12T05:07:46.739+02:00Η Μοναξιά του ΠοιητήΤην μοναξιά πολλοί φοβούνται<br />
και άλλοι τόσοι απεύχονται<br />
σαν στοιχειό ξωπίσω τους την βλέπουν<br />
και τρέχουν μην τους προφτάσει<br />
<br />
Η μοναξιά τον ποιητή δεν τον φοβίζει<br />
την έχει πάντα ανάγκη, την αναζητά<br />
αποφεύγει την οχλαγωγία<br />
και ότι θορυβεί τις σκέψεις του<br />
<br />
Είναι μοναχικός ο ποιητής όχι μόνος<br />
η μοναξιά του δεν τον θλίβει<br />
την χαίρεται και την ποθεί<br />
σαν ασκητής θέλει να ζει όταν γράφει<br />
<br />
Μα σαν δεν γράφει βρίσκεται ξανά με κόσμο<br />
για να παρατηρήσει, για να καταγράψει<br />
για να εμπνεύσει και να εμπνευστεί<br />
ώστε νέους στίχους να μαγειρέψει<br />
<br />
Ναι, είναι μοναχικοί οι ποιητές<br />
κάθε φορά που συναθροίζονται<br />
αδημονούν να δραπετεύσουν<br />
να επιστρέψουν στην ερωμένη τους<br />
<br />
Αισθάνονται ότι την απατούν<br />
καιρό αν κάνουν να την δουν<br />
αν και αυτή δεν τους κρατάει μούτρα<br />
τους καλωσορίζει ξανά, κάθε φορά<br />
<br />
<br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: x-small;">© 2011 - Νικόλαος Δ. Σκορδίλης</span>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/09464106359710364829noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4023208784134283114.post-87126255819993056812011-02-02T20:21:00.000+02:002011-02-02T20:21:08.514+02:00H επανακάλυψη της φωτιάς<span class="Apple-style-span" style="font-size: xx-small;">Αυτό το ποίημα το πρωτοέγραψα στα αγγλικά <a href="http://authspot.com/poetry/rediscovery-of-fire/">εδώ</a> και κατόπιν μετέφερα <a href="http://vampirelles.blogspot.com/2011/01/rediscovery-of-fire.html">εδώ</a></span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: xx-small;">Θεώρησα καλή ιδέα να το </span><span class="Apple-style-span" style="font-size: xx-small;">μεταφράσω και στην γλώσσα μας</span><br />
<br />
Κάποια μέρα, όταν κάθε ελπίδα θα έχει σβήσει<br />
όταν όλα μας τα όνειρα θα έχουν καεί<br />
και όλοι μας οι πόροι θα έχουν σωθεί<br />
μία αχτίδα ελπίδας θα λάμψει<br />
<br />
Κάποια μέρα, όταν η γη μας θα είναι στείρα<br />
όταν τα ποτάμια θα ρέουν δηλητήριο<br />
και ο ουρανός θα είναι μαύρος και άθλιος<br />
οι κρύες μας καρδιές θα ζεσταθούν<br />
<br />
Αυτή την μέρα, θα επανακαλύψουμε την αγάπη<br />
αυτή την μέρα, θα επανακαλύψουμε την φωτιά<br />
και τότε θα πρωτοβγούμε από τα κουκούλια μας<br />
και τα μπουμπούκια μας θα ανθίσουν για πρώτη φορά<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://i241.photobucket.com/albums/ff186/Santoval/fire_1.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="266" src="http://i241.photobucket.com/albums/ff186/Santoval/fire_1.jpg" width="320" /></a></div><br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<span class="Apple-style-span" style="color: #666666; font-family: 'Trebuchet MS', Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: x-small; line-height: 25px;"><br />
</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="color: #666666; font-family: 'Trebuchet MS', Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: x-small; line-height: 25px;">© 2011 Νικόλαος Δ. Σκορδίλης</span>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/09464106359710364829noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4023208784134283114.post-83712369715839706172010-12-06T22:22:00.004+02:002011-02-03T14:01:33.358+02:00The TechwormΚαλή η λογοτεχνία αλλά γράφοντας ποιήματα και ιστορίες παραμέλησα την άλλη μου μεγάλη τρέλα, την τεχνολογία. Πριν τρεις μέρες λοιπόν έστησα ένα νέο τεχνικό ιστολόγιο, το <a href="http://thetechworm.blogspot.com/">The Techworm</a> , το οποίο είναι αγγλόφωνο. Αυτό θα το θρέφω και αναβαθμίζω σε καθημερινή βάση σαν πρωτότοκο νεογνό, εδώ δεν παίζει η δικαιολογία της έμπνευσης :P<br />
Ανέβασα ήδη τρία πιστεύω αρκετά ενδιαφέροντα άρθρα. Όσοι λοιπόν τσεκάρετε και θέλετε να ενημερώνεστε για τις τελευταίες εξελίξεις στην τεχνολογία αν θέλετε περνάτε και από εκεί, θα συχνάζω πιο τακτικά.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://www.blogger.com/goog_1514204635"><img border="0" height="107" src="http://i241.photobucket.com/albums/ff186/Santoval/computer-worm-thumb75222.jpg" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><a href="http://thetechworm.blogspot.com/"><span class="Apple-style-span" style="color: blue;">The Techworm</span></a></td></tr>
</tbody></table>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/09464106359710364829noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4023208784134283114.post-82758943403350953592010-10-31T19:16:00.000+02:002010-10-31T19:16:34.875+02:00Ερωτική Ανεπιθυμία<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjg9uKpwafK2xEQEpIWSKU52NjSd31HRPVNMwoReBbpY1PKXK3F3EqcugfF7MQ6QVhkmgPV4ahz8SxrpQb50bSPR77WNb887FgMPCunQyqTwY0C7SPLvBImO8lzStlgTWViZmQLF2g0bjwu/s1600/black_roses.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjg9uKpwafK2xEQEpIWSKU52NjSd31HRPVNMwoReBbpY1PKXK3F3EqcugfF7MQ6QVhkmgPV4ahz8SxrpQb50bSPR77WNb887FgMPCunQyqTwY0C7SPLvBImO8lzStlgTWViZmQLF2g0bjwu/s400/black_roses.jpg" width="400" /></a></div>Ερωτική επιθυμία στο μηδέν<br />
μηδενική όρεξη για αίσθημα<br />
ο πόθος με καίει ακόμη μεν<br />
σαν φλογερό απόστημα<br />
<br />
η καρδιά μου πια δεν λαχταρά<br />
νέες περιπέτειες δεν θέλει<br />
ο νους μου πλέον την κυβερνά<br />
δεν είναι ξέφραγκο αμπέλι<br />
<br />
κι αν,παρόλα αυτά,του έρωτα τα βέλη<br />
την ξαναβρούν και την τρυπήσουν<br />
ας είναι ο πόνος γλυκός σαν μέλι<br />
και οι στίχοι αυτοί μέσα του να σβήσουνAnonymoushttp://www.blogger.com/profile/09464106359710364829noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-4023208784134283114.post-33154147022095183192010-03-22T00:43:00.000+02:002010-03-22T01:11:22.146+02:00Η πρώτη μου έκδοση<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSam2bREZZML3KBdE6gDEE8IdaBmD-VHrKRkac0GTavuNv4GYAHEBhiHnHgAVQggzP5JQyAzjm199GG7PvApR5iXnD9ha_v4TtbmJTEsY5c_uWN2fSwnuhBd3WPru2V-h5r-iuNPRbzxPS/s1600-h/eisvoli1.jpg"><img style="cursor: pointer; width: 247px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSam2bREZZML3KBdE6gDEE8IdaBmD-VHrKRkac0GTavuNv4GYAHEBhiHnHgAVQggzP5JQyAzjm199GG7PvApR5iXnD9ha_v4TtbmJTEsY5c_uWN2fSwnuhBd3WPru2V-h5r-iuNPRbzxPS/s400/eisvoli1.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5451226056503668290" border="0" /></a><br />Αυτό είναι το εξώφυλλο της συλλογής διηγημάτων "Εισβολή",<br />η οποία κυκλοφόρησε προ ολίγων ημερών από τις Εκδόσεις Ανατολικός(Black Box).<br />Η συλλογή αποτελείται από 11 διηγήματα ισάριθμων συγγραφέων,επί τω πλείστων πρωτοέκδοτων.<br />Ένας από αυτούς είμαι και εγώ.<br />Η έκδοση προήλθε από διαγωνισμό που διεξήχθη στα τέλη του 2009 από το βιβλιοπωλείο Cube(Μεταξά 12,Εξάρχεια,2103827910) και την online πτέρυγά του,το youcube.gr,που υπάγονται στις ως άνω εκδόσεις.<br />Το βιβλίο υπάρχει ήδη σε όλα τα κεντρικά βιβλιοπωλεία πέραν του Cube.<br />Μπορεί επίσης να αποκτηθεί και on-line από το youcube <a href="http://www.youcube.gr/index.php?main_page=product_info&cPath=69_77_101&products_id=3603">εδώ </a><br />με έκπτωση 10%.Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/09464106359710364829noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4023208784134283114.post-41619905703626050602009-10-27T14:15:00.000+02:002010-10-31T19:34:56.184+02:00Κρήτη<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHT2QoZ3Sbfj7g2dBWv2iUShaqJ-QJs6L2zHT5rFdTomh4tZ0vzLEgnmRxzFDWMu-Mp3zqX_kisRGc7Z9qt_1-_zoQqCH_rrKGv7MRwoYyelNB83SZ80Psgv3VYOJD4m05wxyeNO5SzW9x/s1600/Cnossos1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="267" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHT2QoZ3Sbfj7g2dBWv2iUShaqJ-QJs6L2zHT5rFdTomh4tZ0vzLEgnmRxzFDWMu-Mp3zqX_kisRGc7Z9qt_1-_zoQqCH_rrKGv7MRwoYyelNB83SZ80Psgv3VYOJD4m05wxyeNO5SzW9x/s400/Cnossos1.jpg" width="400" /></a></div>Ωραίο μου ζεστό νησί<br />
μάνα του μεγάλου Δία<br />
πάτησα στην δική σου γη<br />
και σε ερωτεύτηκα με την μία<br />
<br />
Ηράκλειο και Χανιά<br />
Ρέθυμνο και Λασίθι<br />
η ανείπωτη ομορφιά<br />
παντού γύρω μου βρίθει<br />
<br />
Να σε γεύομαι συνέχεια δεν χορταίνω<br />
όσο ζω κι αναπνέω με κάθε μου πνοή<br />
τα αρώματά σου να ανασαίνω<br />
από ολόκληρό σου το κορμί<br />
<br />
<span style="font-size: 78%;">(</span><span style="font-size: 85%;"><span style="font-size: 78%;">έλειψα αρκετό πάλι,και σας "αποζημιώνω"<br />
γι'αυτό με έναν μικρό ύμνο στην Κρήτη)</span><br />
</span>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/09464106359710364829noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4023208784134283114.post-86555281519470955402009-05-24T12:35:00.001+03:002011-02-02T20:27:36.526+02:00Μελοπράσινα ΆνθηΜατάρες μελοπράσινες αχ πόσο τις λατρεύω<br />
μέσα τους ας βουτήξω να μην ξαναανέβω<br />
σταγόνες μέλι στο γρασίδι τα μάτια σου θυμίζουν<br />
σαν μελοπράσινα λουλούδια που μόλις τώρα ανθίζουν<br />
<br />
Τα μελοπράσινα ματάκια σου<br />
νοιώθω πως με μαγεύουν<br />
με τραβάνε στα χειλάκια σου<br />
κι οι αισθήσεις μου θεριεύουν<br />
<br />
Υγρή φωτιά είναι το φιλί σου<br />
η αναπνοή σου φλόγα<br />
με καίει τόσο το κορμί σου<br />
που δεν έχω άλλα λόγια...<br />
<br />
<span style="font-size: 78%;">(</span><span style="font-size: xx-small;">στα πιο γλυκά μελοπράσινα ματάκια του κόσμου..)</span>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/09464106359710364829noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4023208784134283114.post-90192875802149490612008-07-13T18:03:00.000+03:002010-03-21T23:31:59.350+02:00"Τίποτα δεν γεμίζει απόλυτα την ύπαρξη"<p>Τάδε έφη ο συγγραφέας Θανάσης Χειμωνάς σε μία συνέντευξη που παραχώρησε στην City Press της 11ης Ιουλίου.Αφορισμός ή ρεαλισμός;<br />Ο Σαρτρ σίγουρα θα συμφωνούσε,θα προσυπόγραφε και θα επαύξανε.<br />Πιθανόν να αφαιρούσε και το "απόλυτα".<br />Αν και αντιπαθώ την μηδενιστική απαισιοδοξία του Σαρτρ οφείλω να ομολογήσω πως συμφωνώ με τον κο Χειμωνά.Ναι,πρόκειται για μία εύστοχη διαπίστωση που συνάδει με την προδήλως άπληστη κι αχόρταγη φύση του ανθρώπου.*<br />Όσον αφορά το κοντινό(;) μέλλον της ανθρωπότητας δηλώνω εξαιρετικά αισιόδοξος.<br />Όσοι κατάφεραν να "αποκωδικοποιήσουν" το τέλος του παρακάτω διηγήματος θα γνωρίζουν πως το μέλλον που έχω οραματιστεί δεν είναι απλώς φωτεινό μα <strong><span style="color: rgb(255, 0, 0);">υπέρλαμπρο</span></strong>.<br />Το πότε όμως θα έρθει αυτό το μέλλον,η στιγμή αυτή που ο Pierre Teilhard deChardin αποκάλεσε κάποτε Omega Point(Σημείο Ωμέγα), δεν είμαι βέβαια εις θέσιν να το γνωρίζω(για το <em>πως</em> έχω μια-δυο ιδέες).<br />Ίσως χρειαστεί να αγγίξουμε σαν είδος το απόλυτο ναδίρ πρώτα.<br />Ίσως κι όχι.<br />Το βέβαιον είναι πως έως τότε οι ψυχές μας,το Είναι μας,θα είναι όχι μόνο μισογεμάτες μα και διχασμένες :<br />ανάμεσα στην φιλία και τον έρωτα,ανάμεσα στις σκέψεις και τα συναισθήματα,ανάμεσα στην επιστήμη και την θρησκεία,ανάμεσα εν κατακλείδει στον θάνατο και την ζωή.<br />Όταν,κατά το όραμα του deChardin,"αποχαιρετήσουμε τις σάρκες μας",αυτά τα διχαστικά δίπολα θα ενωθούν.<br />Και τότε μόνο η ύπαρξή μας θα γεμίσει.<span style="font-style: italic;">Απόλυτα.</span></p>*Update-9/5/09<br /><p>Όχι όχι,ποτέ δεν μου άρεσε πραγματικά ούτε με έβρισκε σύμφωνο αυτή η νύξη περί απληστείας,δεν ξέρω πως μου βγήκε..Πιστεύω απλώς πώς η ανθρώπινη φύση είναι <em>ατελής. </em>Μια δόκιμη ποιητική παρομοίωση θα ήταν πως είμαστε όλοι άγγελοι με ένα φτερό.Ώσπου να αποκτήσουμε δυο φτερά μας είναι αδύνατον να "πετάξουμε".Και η ύπαρξή μας θα γεμίσει πραγματικά μόνο τότε,όταν "πετάξουμε" ψηλά δυο-δυο..</p>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/09464106359710364829noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-4023208784134283114.post-83959637650784031012008-04-08T13:04:00.006+03:002021-07-30T04:20:19.275+03:00Επίγειος Παράδεισος (Διήγημα)<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjlqq-rh4ok6SUVlQYpFDtJlcEpJIrHQMWTQQ_xK20daMu-nEeLU5vDzgfEx3ObbiUkMgBew4PyA63l3R6dn2DkFdp8fth6C8FFcRmeGFFxgahKD5k3YL27WiQohc8l52BiQG71GBMDj8tg/s1600-h/PF1.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" border="0" height="278" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5451194978114358146" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjlqq-rh4ok6SUVlQYpFDtJlcEpJIrHQMWTQQ_xK20daMu-nEeLU5vDzgfEx3ObbiUkMgBew4PyA63l3R6dn2DkFdp8fth6C8FFcRmeGFFxgahKD5k3YL27WiQohc8l52BiQG71GBMDj8tg/s400/PF1.jpg" width="400" /></a><br />
<span style="color: #2300dc;"><br />Οι άγγελοι όλοι χορεύουν σήμερα μαζί με τα πεσμένα αδέρφια τους στην Κόλαση έναν πολύ εύθυμο χορό. Κάτι ανάμεσα σε tango και salsa, με λίγο από flamenco, ίσως και μία υποψία valse. Αρχάγγελοι και δαίμονες έγιναν όλοι ένα. Κρέμασαν τις ρομφαίες και τις τρίαινες και το έριξαν όλοι στο γλέντι. Ακόμη κι ο ίδιος ο Lucifer με τον Μεγάλο Δημιουργό γίνανε ντέφι και χαχάνιζαν συνέχεια σαν μικρά σκανταλιάρικα παιδιά.</span><div><span style="color: #2300dc;"><br /></span>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: #2300dc;">Ο Πόλεμος ανάμεσά τους είχε πια οριστικά τελειώσει. </span><span style="color: #2300dc;">Όχι μετά από κάποια συμφωνία ή συνθήκη μα απλώς κάποια στιγμή, λες και έλαμψε ένα ζεστό εκτυφλωτικό Φως που συνέτριψε τον φόβο που τόσους πολλούς δεκάδες αιώνες ένοιωθαν οι μεν για τους δε. Ο Μεγάλος Δημιουργός δήλωσε σε μία μάλλον αφοπλιστική κρίση ειλικρίνειας πως έμεινε εντελώς μαλάκας κι ότι ο ίδιος δεν είχε κάνει απολύτως τίποτα.</span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #2300dc;"><br /></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: #2300dc;">Κανένας δεν γνώριζε τι είχε συμβεί μα ποιος νοιαζόταν πλέον; Σημασία είχε μόνο πως οι χωρισμένοι για ολόκληρες χιλιάδες χρόνια φίλοι έσμιγαν ξανά. </span><span style="color: #2300dc;">Την πρώτη προσέγγιση την έκανε ένας κατώτερος δαίμονας, ο Abigor, που πέταξε ως τις πύλες του Παραδείσου που πλέον ήταν ορθάνοιχτες και αφύλαχτες.</span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #2300dc;"><br /></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: #2300dc;">Δύο Σεραφείμ κι ένα Χερουβήμ τον φιλέψανε αμέσως χωρίς να ενημερώσουν το αφεντικό εφόσων πια δεν τον φοβούνταν. Έκατσαν μαζί και τα ήπιανε,παίξανε χαρτάκια,κουβέντιασαν για τους χαμένους τους φίλους και στο τέλος έπεσαν ξεροί και κοιμήθηκαν πιο βαριά κι από βρεγμένες τάβλες οξιάς.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: #2300dc;">Την επόμενη ημέρα ο Μεγάλος Δημιουργός έμαθε για το περιστατικό μα παραδόξως όχι μόνο δεν θύμωσε καθόλου με την απείθαρχη πρωτοβουλία των αγγέλων μα ζήτησε να δει προσωπικά το έκπτωτο παιδί του.</span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #2300dc;"><br /></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: #2300dc;">Όταν ο Abigor εμφανίστηκε μπροστά του του ανέφερε πως πολλά αδέλφια του θέλησαν να τον ακολουθήσουν μα εκείνος ήταν ανένδοτος κι επέμενε κι επέμενε να έρθει μόνος.Του έδωσε και πολύ θερμά χαιρετίσματα από τον Lucifer,τον πιο αγαπημένο και πιο άσωτο γιό του. </span><span style="color: #2300dc;">Ο Μεγάλος Δημιουργός αισθάνθηκε τόσο βαθιά συγκίνηση από την απαράμιλλη τόλμη και ταπεινότητα του Abigor που του ζήτησε να μείνει για πάντα στον Παράδεισο.</span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #2300dc;"><br /></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: #2300dc;">“Σας είμαι βαθύτατα ευγνώμων Κύριε μα δεν μπορώ να αφήσω τα αδέρφια μου.Θα δεχτώ μόνο αν έρθουν κι όλα τα αδέρφια μου”,του απάντησε με ένα μεγαλοπρεπές θάρρος που απέσπασε τον θαυμασμό από όλους όσους παρευρίσκονταν στην Αίθουσα του Θρόνου. </span><span style="color: #2300dc;">Εκείνη ακριβώς την στιγμή κάθε ίχνος εναπομείνοντος πείσματος ή ίσως κακίας που ήταν ακόμη ψιλοφωλιασμένα στην καρδιά του Μεγάλου Δημιουργού εξανεμίστηκε.Αμέσως απέστειλε δύο χιλιάδες Χερουβήμ στην Κόλαση για να καλέσουν όλους τους δαίμονες,αρχιδαίμονες και τα λοιπά σατανικά πνεύματα στο μεγαλειώδες πάρτυ που είχε ήδη οραματιστεί.</span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #2300dc;"><br /></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: #2300dc;">Όλα σχεδόν πλέον είχαν προετοιμαστεί για εκείνη την ιερή μέρα που θα χαρασσόταν με ολόχρυσα γράμματα στην ιστορία της ανθρωπότητας μα κι ολόκληρου του Σύμπαντος. </span><span style="color: #2300dc;">Ύστερα από κάποιο απροσδιόριστο για τα γήινα δεδομένα χρονικό διάστημα ο ουρανός κάτω από τον Παράδεισο καλύφθηκε σχεδόν εξολοκλήρου από τους εκατοντάδες χιλιάδες πεσμένους αγγέλους που επέστρεφαν στο σπίτι τους.</span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #2300dc;"><br /></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: #2300dc;">Οι δαίμονες που τα φτερά τους είχαν πια με τα χρόνια μαραθεί και τσακιστεί πέταξαν με τις φτερούγες των χερουβήμ που ήδη είχαν γίνει κολλητάρια.Κατά την διάρκεια της μακρυνής πτήσης φλυαρούσαν και χασκογέλαγαν σαν χαζοχαρούμενα.Κάποια πειραχτήρια Χερουβήμ άφηναν τους φίλους τους να πέσουν σε ελεύθερη πτώση στο κενό μα εκείνοι δεν </span><span style="color: #2300dc;"><span style="font-style: normal;">φοβούνταν γιατί </span></span><span style="color: #2300dc;"><i>ήξεραν</i></span><span style="color: #2300dc;"><span style="font-style: normal;"> πως θα βουτήξουν με αστραπιαία ταχύτητα να τους πιάσουν πάλι.</span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #2300dc;"><span style="font-style: normal;"><br /></span></span></div>
<div style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: #2300dc;">Αν οι άνθρωποι από την γη μπορούσαν να τους δουν θα αντίκρυζαν κάτι σαν ασπρόμαυρες σερμπαντίνες που τυλίγονταν,ξετυλίγονταν,διασκορπίζονταν,ξαναμαζεύονταν και ενίοτε θύμιζαν έναν παιχνιδιάρικο χαρτοπόλεμο που συνεχώς ανέβαινε όλο και ψηλότερα. </span><span style="color: #2300dc;">Οι Ουράνιες Πύλες είχαν ήδη φωτιστεί με ένα ολόχρυσο φως και στολιστεί με πλατίνα,σμαράγδια και ρουμπίνια για την περίσταση.Όλοι οι δαίμονες θαύμασαν την ομορφιά και την Χάρη τους που απείχε μακράν από την άσχημη μαυρίλα του καθαρτηρίου,τις ανυπόφορες πύρινες λίμνες και τα άμορφα ποτάμια από λάβα που τις τροφοδοτούσαν συνεχώς.</span></div><div style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #2300dc;"><br /></span></div>
<div style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: #2300dc;">Όταν πλέον όλοι οι άγγελοι,νυν και πρώην,είχαν περάσει τις Πύλες και συγκεντρώθηκαν στην ασύλληπτων για τον γήινο νου διαστάσεων κατάφωτη κεντρική πλατεία ο Μεγάλος Δημιουργός εμφανίστηκε στο αίθριο του Θρόνου του με τον Michael στα αριστερά του και τον Gabriel στα δεξιά του(ο Ιησούς δεν παρουσιάστηκε γιατί είχε ήδη γίνει λιάδα μετά από ολοήμερο πάρτυ με δυο ζουμερά αγγελάκια που παραλίγο να μην του αφήσουν ούτε ένα από τα ιερά κοκκαλάκια του).</span></div><div style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #2300dc;"><br /></span></div>
<div style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: #2300dc;">Και οι τρεις εξέπεμπαν ένα τέτοιας έντασης φως που ένας άνθρωπος θα τους αντιλαμβανόταν ως τρία αστέρια : δυο λευκούς νάνους με έναν θηριώδη γαλάζιο γίγαντα στην μέση.Οι αρχάγγελοι ήταν για πρώτη ίσως φορά εντελώς άοπλοι παρόλο που ήταν παρόντες όλοι οι προαιώνιοι εχθροί τους. Άνοιξαν διάπλατα τα πελώρια φτερά τους,κράτησαν τον Ουράνιο Πατέρα και τον μετέφεραν στο κέντρο περίπου της πλατείας όπου βρισκόταν ο Lucifer μαζί με τους στρατηγούς των λεγεώνων του.Τον άφησαν χαλαρά τρία περίπου μέτρα μπροστά από τον αλλοτινό μεγαλειώδη και πανίσχυρο Άγγελο του Φωτός.</span></div>
<div style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #2300dc;"><br /></span></div><div style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: #2300dc;">Για κάποιες στιγμές κι οι δύο δίστασαν και παρέμειναν εκεί ψιλοπαγωμένοι.Τελικά πρώτος ο Lucifer πλησίασε με δειλά βήματα και ταπεινό χαμηλωμένο βλέμμα τον Πατέρα Του και του έτεινε χαλαρά το χέρι.Ο Δημιουργός του κράτησε το χέρι,το έσφιξε δακρύζοντας,άνοιξε την αγκαλιά Του και τον αγκάλιασε πολύ πολύ σφιχτά,όπως κάθε πατέρας που ξανασμίγει με τον γιο του ύστερα από χρόνια πολλά.Άρχισαν κι οι δυο τους να δακρύζουν και να κλαίνε γοερά από μία ανείπωτη χαρά σαν μωρά παιδιά.</span></div><div style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #2300dc;"><br /></span></div>
<div style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: #2300dc;">Το ίδιο έκαναν κι ο Michael με τον Andrameleh,o Gabriel με τον Melcor και πάρα πολλοί άλλοι παλιοί φίλοι κι αδέλφια. Το κέντρο της πλατείας φωτίστηκε μυριάδες φορές περισσότερο από όλο αυτό το ζεστό συναίσθημα αγάπης που επικράτησε. </span><span style="color: #2300dc;">Μόλις ψιλοσυνήλθαν δώθηκε το έναυσμα από τον Ουράνιο Πατέρα που πλέον είχε ένα χαμόγελο πλατύτερο κι από τον Joker : “Leeeeeeet's paaaaaartyyy guys!!!!!”</span></div>
<div style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #2300dc;"><br /></span></div><div style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: #2300dc;">Το θεόμουρλο αυτό πάρτυ δεν είχε προηγούμενο στην θνητή κι αθάνατη ιστορία. Ο Παράδεισος όλος έγινε πουτάνα,άγγελοι και αρχιδαίμονες,δαίμονες και αρχάγγελοι,χερουβήμ και πνεύματα της φωτιάς,σεραφήμ και σκοτεινά ξωτικά, ανώτερα ξωτικά και τζιν, όλοι μαζί άρχισαν να χορεύουν, να τραγουδούν,να πίνουν και να γελάνε ηχηρά υπό τους ήχους αυτής της ανάμεικτης αιθέριας μουσικής..</span></div>
<div style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: #2300dc;">Τόσο ηχηρά και τόσο χαρωπά που οι ήχοι τους αντήχησαν μέχρι και την Γη. Η ως άνω μουσική μαζί με τις φωνές,τα γελάκια και τα χαχανίσματα ακούστηκε πανταχώθεν σαν μία γλυκύτατη ουράνια μελωδία. </span></div><div style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #2300dc;"><br /></span></div><div style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #2300dc;">Η Μουσική ήταν τόσο μα τόσο όμορφη που ζέστανε τις καρδιές όλων των ανθρώπων οι οποίοι πολύ σύντομα παρασύρθηκαν κι άρχισαν να χορεύουν με όποιον έβρισκαν μπροστά τους! </span><span style="color: #2300dc;">Νέοι και γέροι,άντρες και γυναίκες,κάθε επαγγέλματος και χώρου,φυλής,χρώματος ή εθνικότητας, έστησαν ένα παγκόσμιο γλέντι άνευ προηγουμένου.Ακόμη και τα μωράκια που δεν είχαν ακόμη περπατήσει κουνιόντουσαν στον ρυθμό μέσα στις κούνιες τους!</span></div><div style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #2300dc;"><br /></span></div>
<div style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: #2300dc;">Στην μακράν πονεμένη Λωρίδα της Γάζας οι Ισραηλινοί στρατιώτες κατά μήκος του τείχους παράτησαν όπλα και σκοπιές κι άρχισαν να χορεύουν με Παλαιστίνιους μαχητές της Χαμάς! </span><span style="color: #2300dc;">Στο Κασμίρ Πακιστανοί και Ινδοί παράσυραν ο ένας τον άλλο να εγκατέλειψουν τα φυλάκια και τις θέσεις τους για να χαθούν ανάμεσα στους πρόποδες των Ιμαλαΐων σε ένα Διονυσιακό ξεφάντωμα! </span><span style="color: #2300dc;">Στα ΕλληνοΤουρκικά σύνορα οι Έλληνες και οι Τούρκοι δεν μπορούσαν να ανταμωθούν στον Έβρο λόγω των εκατοντάδων ναρκών μα έβγαλαν όλο τους τον στόλο και την αεροπορία και συναντήθηκαν στο Αιγαίο,στο Πέλαγος και στον αέρα.Οι φρεγάτες και οι τορπιλάκατοι κανονιοβολούσαν μαζικά στον αέρα μέχρι που άδειασαν όλα τους τα πυρομαχικά.</span></div><div style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #2300dc;"><br /></span></div>
<div style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: #2300dc;">Τα F-16 και τα Mirage 2000 κι από τις δύο πλευρές επιδώθηκαν σε μία σειρά από ακροβατικές αερομαχίες, πέταγαν ανάποδα, σε ελληνοτουρκικούς σχηματισμούς,άδειασαν όλες τους τις βόμβες στο Αιγαίο και τους πυραύλους τους ψηλά στον ουρανό.Όσοι τους έβλεπαν από τις Κυκλάδες και τα Δωδεκάννησα σχεδόν νόμισαν πως δεν τα οδηγούσαν επαγγελματίες πιλότοι μα μικρά παιδιά που ήταν τα ίδια μέσα στα τηλεκατευθυνόμενα αεροπλανάκια τους!</span></div><div style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #2300dc;"><br /></span></div>
<div style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: #2300dc;">Μέσα σε λιγότερο από δύο ώρες κάθε εχθροπαξία ή πολεμική σύρραξη στον πλανήτη είχε παγώσει.</span></div>
<div style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: #2300dc;">Έξω από τις φυλακές όλου του κόσμου οι κατάδικοι γλεντούσαν και έπιναν μπύρες και μπάφους με τους φύλακες στην ύπαιθρο! </span><span style="color: #2300dc;">Αυτή η κατάσταση συνεχίστηκε ώσπου σταδιακά ολόκληρη η Γη φωτίστηκε από έναν πανίσχυρο,υπέροχο Ήλιο που έμοιαζε λες και ήταν ντάλα μεσημέρι σε όλα τα γεωγραφικά πλάτη και μήκη ταυτοχρόνως!</span></div><div style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #2300dc;"><br /></span></div>
<div style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: #2300dc;">Ένα ζευγάρι στην Οία,στην Θήρα,σταμάτησε για λίγο να χορεύει,κοιτάχτηκαν για ώρα πολλή βαθιά μέσα στα μάτια λες και ήθελαν διακαώς να αιχμαλωτίσουν στην μνήμη τους ο ένας την εικόνα του άλλου,και φιλήθηκαν τρυφερά,πολύ τρυφερά,πιο τρυφερά κι από το πρώτο τους φιλί.</span></div>
<div style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #2300dc;"><br /></span></div><div style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: #2300dc;">Τα μάτια τους φωτοβολούσαν ζωηρά,πιο ζωηρά κι από τέσσερα φωτεινά αστέρια στην πιο σκοτεινή νύχτα.Ξαφνικά ένοιωσαν σαν να αιωρούνταν στο κενό,λες και δεν πατούσαν πλέον στην γη της Θήρας.</span></div>
<div style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: #2300dc;">Ήταν απλώς κρατημένοι σφιχτά,πολύ σφιχτά,έχοντας ο ένας άγκυρα τον άλλον για να μην πέσουν.Όλος ο κόσμος γύρω τους θαρρείς πως είχε εξαφανιστεί μα ταυτόχρονα έμοιαζε να βρίσκονται όλοι εκεί : άνθρωποι, άγγελοι, δαίμονες, ακόμη και τα ζωάκια που προς το τέλος είχαν κι αυτά στρωθεί στον χορό και στα παιχνίδια..</span></div><div style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #2300dc;"><br /></span></div>
<div style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: #2300dc;">Και τότε οι δυο εραστές είπαν ταυτόχρονα ο ένας στον άλλo...</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: #2300dc;">“<span style="font-style: normal;">Σε αγαπώ πολύ μωρό μου. Αμήν....”</span></span></div>
<div style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #2300dc; font-size: 78%;"><br /></span></div><div style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: #2300dc; font-size: 78%;">(στην Ράνια) </span></div>
<div style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #2300dc; font-size: 78%;"><br /></span></div><div style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: #2300dc; font-size: 78%;">© Νικόλαος Δ.Σκορδίλης,</span></div>
<div style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: #2300dc; font-size: 78%;">Πειραιάς,28/09/2007</span></div>
</div>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/09464106359710364829noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4023208784134283114.post-85793637840834695502008-04-07T22:33:00.000+03:002008-04-07T22:34:41.624+03:00ΑΛΕΞΙΑ<span class="postbody"><span style="font-weight: bold;"></span>(28/03/05)<br /><br />Μια ωδή στην Αλεξία θα πω<br />μια μνεία για την θέρμη της<br />την άσβεστη φωτιά της!<br /><br />Γλυκειά μου πιάστο χέρι μου<br />τράβα με κοντά σου<br />γίνε σύ το αστέρι μου<br />και γώ ο ουρανός σου<br /><br />Εισ'ένα όραμα στον ξύπνιο μου<br />που με γαληνεύει<br />ένα όνειρο στον ύπνο μου<br />που μακρυά με ταξιδεύει<br /><br />Όταν βρισκόμαστε μαζί<br />χανόταν ο κόσμος όλος<br />δεμένοι σαν από γαζί<br />λιμάνι και νέος μόλος<br /><br />Σαν μωρά παιδιά γελούσαμε<br />κυλιόμασταν στα χόρτα<br />με την αγάπη μας μεθούσαμε<br />γεμίζαμε ιδρώτα...</span> <span class="postsig"><br /></span>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/09464106359710364829noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4023208784134283114.post-89871169075973595382008-04-07T22:19:00.000+03:002010-03-21T23:27:20.706+02:00ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3Mvj66g98PG5QHOzqtCGnx_41pqze6b9Od11IcdxzwaD2kQQ9EQOCY9Fu1wa3PdgLLfLFc7CPtsdwO0uH2yL77G49wkwV9LN3m896smsIKnnnq5Vflnr6M4wvoDHhBs45d0cxtjlj5J4W/s1600-h/Clouds4.jpg"><img style="cursor: pointer; width: 400px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3Mvj66g98PG5QHOzqtCGnx_41pqze6b9Od11IcdxzwaD2kQQ9EQOCY9Fu1wa3PdgLLfLFc7CPtsdwO0uH2yL77G49wkwV9LN3m896smsIKnnnq5Vflnr6M4wvoDHhBs45d0cxtjlj5J4W/s400/Clouds4.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5451198460055744898" border="0" /></a><br /><span class="postbody">(29/05/04)<br /><br />Μακρυά πετώ ξανά<br />πολύ μακρυά οδεύω<br />στα ουράνια τα γαλανά<br />έτσι που σε λατρεύω<br /><br />Ο νους μου ειν'ακόμα εδώ<br />μα η καρδιά μου πάνω<br />κι από τα σύννεφα θαρρώ<br />θεέ μου τι να κάνω;<br /><br />Σαν όνειρο η θύμισή σου<br />κι όλα όσα περάσαμε μαζί<br />γλυκό που ήταν το κορμί σου<br />στα χείλη η γεύση του επιζεί<br /><br />Μα σαν απ'το όνειρο ξυπνώ<br />στον εφιάλτη μπαίνω<br />τόσο τρελλά που σε ποθώ<br />νοιώθω πως αρρωσταίνω<br /><br />Γι'αυτό ξανά πετώ<br />μήπως και καταφέρω<br />από κει πάνω να σε δω<br />να πάψω να υποφέρω.. </span>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/09464106359710364829noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4023208784134283114.post-63930890949469591372007-10-31T03:46:00.000+02:002010-03-21T23:29:21.521+02:00Αστέρια<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgcgfSAy4frGdKQuE0wpTyK6XPt9zlNh77lKdn0NBjcQ7bUyjAKj22GarP3MDBrua-S3A2I597GEE53UvTu0REZRUvCpMSZhj_8hi-74lFtLf3zIVLgrgaMLwNsY6dYMLQe5UgfqjBuBY2r/s1600-h/Stars1.jpg"><img style="cursor: pointer; width: 376px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgcgfSAy4frGdKQuE0wpTyK6XPt9zlNh77lKdn0NBjcQ7bUyjAKj22GarP3MDBrua-S3A2I597GEE53UvTu0REZRUvCpMSZhj_8hi-74lFtLf3zIVLgrgaMLwNsY6dYMLQe5UgfqjBuBY2r/s400/Stars1.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5451199180310125122" border="0" /></a><br /><span class="mediumtxt">Έχεις χάσει ελάχιστη απ'την παλιά σου λάμψη<br />παρόλο που πολύ,πάρα πολύ έχεις κλάψει<br />αστέρι ήσουν κάποτε ξανά αστέρι θα γίνεις<br />σαν την στερνή σου πνοή στην γη πάνω θ'αφήνεις<br /><br />Αστέρια ήμασταν κάποτε άστρα θα ξαναγενούμε<br />ίσως και πριν το τέλος στο φως πάλι θα βγούμε<br />μόνοι δεν θα'μαστε θα δεις,τ'άλλα άστρα περιμένουν<br />τους παλιούς τους φίλους να δουν μακάρια προσμένουν<br /><br />Κι αν πριν το τέλος λάμψουμε πολύ μαζί σαν άστρα<br />τις μαύρες τρύπες θα φωτίσουμε κι όλα θα είναι άσπρα...</span>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/09464106359710364829noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4023208784134283114.post-20863562873517167032007-09-24T13:22:00.000+03:002010-03-22T00:17:22.328+02:00Σαν αγριοκέρασο<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://i18.photobucket.com/albums/b146/xx_layouts_4_you_xx/Other/cherries.jpg"><img style="cursor: pointer; width: 389px; height: 259px;" src="http://i18.photobucket.com/albums/b146/xx_layouts_4_you_xx/Other/cherries.jpg" alt="" border="0" /></a><br /><span class="mediumtxt">Σαν αγριοκέρασο η γεύση σου<br />στα χείλη μου που λειώνει<br />καυτό είναι το χνώτο σου<br />με καίει με τελειώνει<br /><br />Βερύκοκο το δέρμα σου<br />και πιο απαλό ακόμη<br />λαχταράω το χνούδι του<br />με πάθος και με ρώμη<br /><br />Τα μεταξένια σου μαλλιά<br />πιασμένα κοτσιδάκια<br />μου'χουνε πάρει την λαλιά<br />σου σκάω δυο φιλάκια!<br /><br />Στα μάτια σου τα σμαραγδιά<br />μέσα τους ναυαγίζω<br />στα πράσινά τους τα νερά<br />το σώμα μου βυθίζω..<br /><span style="font-size:85%;"><br /><span style="font-size:78%;">(σε όλες τις φέρουσες κοτσιδάκια)</span></span><br /></span>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/09464106359710364829noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4023208784134283114.post-45177796385646688432007-09-24T13:17:00.001+03:002010-05-08T04:17:26.687+03:00Η Κουκλίτσα<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEggh0HXSNitTFVZMDAvwGgKwQI6pPVttev7lcbum6pnEff5KC6d7X72jYfn3zkXL4ODrBh_pdvQ-4uFkqfaMWkbVXuQQ_HPryJY07UM5FI9nVknHqs65JAiDhbvCobuVHyacfwljC61V_VQ/s1600/AnimeDoll.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 280px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEggh0HXSNitTFVZMDAvwGgKwQI6pPVttev7lcbum6pnEff5KC6d7X72jYfn3zkXL4ODrBh_pdvQ-4uFkqfaMWkbVXuQQ_HPryJY07UM5FI9nVknHqs65JAiDhbvCobuVHyacfwljC61V_VQ/s400/AnimeDoll.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5468701992102894306" /></a><br /><span class="mediumtxt"><strong></strong><div>Αργά χθες το βραδάκι</div>με φίλους πολλούς κάθισα<br />να πιούμε καφεδάκι<br />μα με μία τζούρα μέθυσα<br />από ένα διπλανό μωράκι!<br /><br />Αχ τι κουκλίτσα ήταν αυτή<br />πραγματικά δεν άντεξα<br />της έκλεισα το μάτι!<br />μου χαμογέλασε γλυκά<br />μα μου γύρισε το μαγουλάκι<br /><br />Άραγε ειν' ντροπαλό νινί<br />ή νάζια απλά μου κάνει;<br />της ψιθύρισα στο αυτί<br />πως μ'εχει ξετρελλάνει!<br /><br />Γελάει το ατιμούληκο<br />κ'προς το μέρος μου σκύβει<br />κάτι θέλει να μου δώσει<br />μα απ'τους άλλους το κρύβει<br /><br />Ένα χαρτάκι τόσο δα<br />μου δίνει μες το χέρι<br />το κινητό της έχω πια<br />και την ελένε Μαίρη!!<br /><br /><span style="font-size:78%;">(στην Μαιρούλα)</span><br /></span>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/09464106359710364829noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4023208784134283114.post-36631521955113186462007-09-24T13:13:00.000+03:002010-05-08T04:36:01.821+03:00Φλογισμένα Όνειρα<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhfNq1pova_6jHIreW-6LYKr6Sx9cuUof_gOj-DbN8OP0tmJxKRid2qSP7bW_klGAtyon6LIxiwqBdKU8USKLmZM_05AjQT6KgCDjJFHWUD0jlVxYjpa1o5Z1kmA4-rXScDLgfDBQF2pw6M/s1600/Flame1.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 327px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhfNq1pova_6jHIreW-6LYKr6Sx9cuUof_gOj-DbN8OP0tmJxKRid2qSP7bW_klGAtyon6LIxiwqBdKU8USKLmZM_05AjQT6KgCDjJFHWUD0jlVxYjpa1o5Z1kmA4-rXScDLgfDBQF2pw6M/s400/Flame1.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5468704775106171474" /></a><br /><span class="mediumtxt"><strong></strong><div>Υπερηχητικές οι σκέψεις</div>φλογισμένα τα όνειρα<br />πως να γράψω με λέξεις<br />τα λόγια μ'είναι εμπόδια<br /><br />Μες το μυαλό μου <em>ουρλιάζουν!</em><br />να τα σηγήσω δεν μπορώ<br />ποτέ δεν ησυχάζουν<br />την γαλήνη μου να βρω<br /><br />Ακόμη και στον ύπνο μου<br />τα νοιώθω να με καίνε<br />πιότερο κι απ'τον ξύπνιο μου<br />οι αισθήσεις μου όλες κλαίνε<br /><br />Τα μάτια μου πολύ πονούν<br />την φλόγα ν'αντικρύζουν<br />τα λογικά μου με γελούν<br />την σάρκα μου όλη σκίζουν<br /><br /><span style="font-size:78%;">(στον πρότερο Νίκο)</span><br /></span>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/09464106359710364829noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4023208784134283114.post-39496110522935110382007-09-24T13:09:00.000+03:002010-03-21T23:34:57.299+02:00Πρωινά Ροδοπέταλα<span class="mediumtxt"><strong></strong>Τα ροζ σου βλέφαρα κοιτώ<br />καθώς κοιμάσαι σαν μωρό<br />με ροδοπέταλα μοιάζουν<br />στα χείλη σου ταιριάζουν<br /><br />Άραγε τι να ονειρεύεσαι<br />τι αρώματα να γεύεσαι<br />τα μάτια σου παίζουν ζωηρά<br />φωτοβολάς τόσο ζωντανά!<br /><br />Σε αφήνω για να κοιμηθείς<br />το υπόλοιπο όνειρο να δεις<br />δεν σε ξυπνώ μα ας σηκωθώ<br />να μας φτιάξω ένα πρωινό..<br /></span>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/09464106359710364829noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4023208784134283114.post-260948912064009432007-09-24T08:11:00.000+03:002010-03-21T23:35:39.727+02:00ΤΡΟΜΟΣ ΠΑΓΕΡΟΣ<span class="subject"> <strong></strong></span><span class="mediumtxt">Κάποιες νύχτες χάνομαι<br />πολύ κρυώνω και τρομάζω<br />μόνος πολύ αισθάνομαι<br />με όσους κι αν αράζω<br /><br />Σαν με πιάνει το σύγκρυο<br />τίποτα πια δεν με ζεσταίνει<br />λες και δεν υπάρχει αύριο<br />κι ο ήλιος δεν ξανανεβαίνει<br /><br />Παγώνω τρέμω ολόκληρος<br />σαν μουρμούρα που ξεψυχάει<br />νοιώθω σαν ένας απόκληρος<br />που έρχεται ο χάρος να τον πάρει<br /><br />Γύρω μου όλα σκοτεινά<br />μαυράραχνα,κατράμι<br />οσάν το φως να προσπερνά<br />ξανά να μην με ράνει<br /><br />Υπομονή,το μαρτύριο θα λήξει<br />σύντομα θα'ρθει το πρωί<br />το φως τη νύχτα θα συντρίψει<br />να μην πονάω τόσο πολύ<br /><br />Να μην κρυώνω άλλο<br />ο Ήλιος να με ζεστάνει<br />τον τρόμο ν'αποβάλλω<br />η μέρα πάλι θα με γιάνει..<br /><span style="font-size:85%;"><br /><span style="font-size:78%;">(γραμμένο σε μία πολύ "παγερή"<br />νύχτα προ ~2 ετών)</span></span><br /></span>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/09464106359710364829noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4023208784134283114.post-51478561530374966482007-09-23T21:16:00.000+03:002010-03-21T23:36:26.075+02:00Δέσμιος Γιγάντων<span class="mediumtxt"><strong></strong>Στην σκιά γιγάντων κρύφθηκα<br />πριν πάρα πολλά χρόνια<br />μα τους αποκαλύφθηκα<br />σαν μύγα μες τα χιόνια<br /><br />Μου φέρθηκαν πολύ σκληρά<br />μαρτύρησα μαζί τους<br />πλάσματα ήταν μοχθηρά<br />δαιμόνια η ψυχή τους<br /><br />Ένα μυστικό εφύλαγαν<br />σαν τα ίδια τους τα μάτια<br />γι'αυτό ποτέ δεν μίλαγαν<br />όταν ήμουν στα δωμάτια<br /><br />Κρυφάκουσα όμως κι έμαθα<br />τι έκρυβαν στα υπόγεια<br />και μέσα μου κάτι έπαθα<br />απ'τα δικά τους λόγια<br /><br />Κατάφερα και τρύπωσα<br />ενώ αυτοί ροχάλιζαν<br />αισθάνθηκα πως γλύτωσα<br />τα μάτια μου εγυάλιζαν<br /><br />Βρήκα την μαγική πηγή<br />για την οποία μιλούσαν<br />γέμισα ένα μεγάλο φλασκί<br />τα χείλη μου γελούσαν<br /><br />Ήπια απ'το μαγικό νερό<br />με όλο μου το είναι<br />γίγαντας να γενώ κι εγώ<br />νάνος πια να μην είμαι<br /><br />Σύντομα πολύ εψήλωσα<br />σχεδόν ως το ταβάνι<br />τα ρούχα μου εξήλωσα<br />κανένα πια δεν μου κάνει<br /><br />Μισόγυμνος πλησίασα<br />κοντά στους κοιμισμένους<br />ένα τσεκούρι έπιασα<br />για τους καταραμένους<br /><br />Τα κεφάλια τους έκοψα<br />όλων ένα προς ένα<br />όλους τους κατέσφαξα<br />και γέμισα με αίμα<br /><br />Την πιο γλυκιά εκδίκηση ήπια<br />και πίσω δεν κοιτώ<br />το κάστρο ήταν δικό μου πια<br />αφέντης του εγώ<br /><br />Μα τι είναι αυτό π'αντικρύζουν<br />τα γιγάντιά μου μάτια;<br />δύο νάνοι προσεγγίζουν<br />στα δικά μου μονοπάτια<br /><br />Ας τους πιάσω και τους δυο<br />για να με υπηρετούν<br />αφεντικό τους να γενώ<br />και να με προσκυνούν..<br /><span style="font-size:78%;"><br />(για όλους τους νάνους που θέλουν γίνουν γίγαντες..)</span><br /></span>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/09464106359710364829noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4023208784134283114.post-42311313723004655912007-09-23T21:14:00.001+03:002010-03-22T00:03:34.452+02:00Η Κοκκινομάλλα<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://i225.photobucket.com/albums/dd16/Livingsword/KissingRedheads.jpg"><img style="cursor: pointer; width: 390px; height: 463px;" src="http://i225.photobucket.com/albums/dd16/Livingsword/KissingRedheads.jpg" alt="" border="0" /></a><br /><span class="mediumtxt">Κόκκινα σαν αγριοφωτιά<br />ήτανε τα μαλλιά της<br />σαν ροδοπέταλα ερυθρά<br />παντοτινά δικά της<br /><br />Σαν φράουλες οι μπούκλες της<br />λαχταριστές εμοιάζαν<br />το δέρμα της σαν ζάχαρη<br />γλυκά πως συνδυάζαν<br /><br />Σπίθες στον ήλιο πέταγαν<br />πυρκαγιές ξαναφουντώναν<br />μικροί μεγάλοι έμεναν<br />με ορθάνοικτο το στόμα<br /><br />Ανάλαφρη κι ανέμελη<br />στην παραλία γυρνούσε<br />σα νύμφη από την Πρέβελη<br />κι ο κόσμος την κοιτούσε<span style="font-size:9px;"><em><span style="font-size:78%;"><span style="font-size:100%;"><br /></span></span> </em></span> </span>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/09464106359710364829noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4023208784134283114.post-65294612276264678042007-09-23T21:12:00.000+03:002010-03-21T23:39:36.682+02:00Γνώση<span class="mediumtxt"><strong></strong>Αχ,στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα<br />τι κρίμα που έσβησε κείνο το παραμύθι μας<br />και για αλλού εβάλαμε τότε κι οι δυο ρώτα<br />αλήθεια τι να έφταιξε,τι χάθηκε στα στήθη μας;<br /><br />Αλήθεια υπέροχα περάσαμε,έστω για τόσο λίγο<br />βαθιά πολύ αγγιχτήκαμε μέσα στην καρδούλα<br />κι ας μην εφτιάξαμε ποτέ τον δικό μας πύργο<br />ούτε καν ήπιαμε ποτέ από την ίδια πηγούλα<br /><br />Μα κι αν η γνώση εχάθηκε,κι αν έγινε συντρίμμια<br />η αίσθηση παρέμεινε για πάντα χαραγμένη<br />αυτή ποτέ δεν πρόκειται να την επάρει το κύμα<br />θα μείνει κάπου μέσα μας ,για πάντα φυλαγμένη...<br /><span style="font-size:78%;"><br /><em>(σε κάποια)</em></span> </span>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/09464106359710364829noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4023208784134283114.post-81008341135862680842007-09-23T21:11:00.000+03:002010-03-22T00:21:44.159+02:00Κανέλα<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiNPQWAyrfSX-tq_9tS-WZeQj0DbQTTqZuEvzZvq8JB33Xrfu_cq6demSIg5ijDGH9towHXj0JyeMLeoX4bA0udIFk_BOI45YLAQIOz-Tn2okHg_eJqC12w4eYYE7Naaqq0u8EZkMVysAOF/s1600-h/cinamon1.jpg"><img style="cursor: pointer; width: 376px; height: 250px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiNPQWAyrfSX-tq_9tS-WZeQj0DbQTTqZuEvzZvq8JB33Xrfu_cq6demSIg5ijDGH9towHXj0JyeMLeoX4bA0udIFk_BOI45YLAQIOz-Tn2okHg_eJqC12w4eYYE7Naaqq0u8EZkMVysAOF/s400/cinamon1.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5451215741704127890" border="0" /></a><br /><span class="mediumtxt">Γλυκόπικρη η γεύση της<br />σαν του έρωτα το χάδι<br />μεθάω με την ζέστη της<br />τόσο πολύ με ανάβει<br /><br />Στην μακρυνή ανατολή<br />πάντα με ταξιδεύει<br />σαν απαλή θηλή<br />την μύτη μου χαϊδεύει<br /><br />Το άρωμά της έντονο<br />ξυπνάει τις αισθήσεις<br />φλογισμένο σέντονο<br />που δεν θες να το σβήσεις<br /><br />Φωτιά να πάρεις θες κι εσύ<br />μαζί με το σεντόνι<br />όλος ο κόσμος να καεί<br />σαν κανελί χαρτόνι<br /><br /><span style="font-size:78%;"><em>(στις Dentine Fire)</em></span> </span>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/09464106359710364829noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4023208784134283114.post-59260316194524800802007-09-23T19:55:00.000+03:002010-03-22T00:30:52.848+02:00Η θάλασσα μέσα μου<span class="subject"> <strong></strong></span><span class="mediumtxt">Αχ θάλασσά μου όμορφη,γλυκειά και ήρεμη<br />μην πάψεις να με καλείς,και να μου δίνεις δύναμη<br />Σε αγναντεύω από μακρυά,μα θέλω να σε νοιώσω<br />να μπω μέσα σου ξανά,και όλα να στα δώσω<br /><br />Τόσο πολύ μου έλειψες,που σπάραξε η καρδιά μου<br />και κάθε βράδυ πια σε γεύομαι,μόνο μες τ'όνειρά μου<br />Θαλασσινή μου αύρα υπέροχη,που μπαίνεις στην πνοή μου<br />στείλε Της την ανάσα μου,που βγαίνει απ'το κορμί μου<br /><br />Είναι πολύς ο χρόνος που μείναμε οι δυο μας χώρια<br />μα μήτε βροντή μήτε αστραπή μας φέρνει στενοχώρια<br />Ο Ουρανός σου θέλω να γενώ για να σ'αγγίξω λίγο<br />εκεί,στα όρια του ορίζοντα,δεν πρόκειται να φύγω<br /><br />Τίποτα πια μην φοβηθείς,για θα'μαι εγώ κοντά σου<br />δεν θα'σαι μόνη σου ξανά,θα μπαίνω στ'ονερά σου<br />Και κάποια στιγμή μαζί παρέα θα ζήσουμε<br />χώρια ποτέ ξανά,ποτέ δεν θα λυγίσουμε<br /><br /><span style="font-size:78%;"><em>(στην θάλασσα βέβαια)</em></span> </span>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/09464106359710364829noreply@blogger.com2