Αυτό το κείμενο δεν προορίζεται για μέρος επιστημονικής διατριβής. Είναι εκ των πραγμάτων υποκειμενικό, όσο και να θέλω δεν μπορώ να βγάλω εντελώς τον εαυτό μου απέξω, και ας αποφεύγω όσο γίνεται -όσον αφορά την ουσία και όχι την μορφή- τον α' ενικό. Μία ψιλοεπάρκεια ψυχολογίας και φιλοσοφίας είναι δυο καλά εφόδια για υποτυπωδών στάνταρ "μελέτες" όπως αυτή, μα πάνω απ'όλα η "Ιδιοφυΐα με φόρμα εργασίας", όπως είχε βαφτίσει την κοινή λογική ο Ralph Waldo Emerson.
Τι είναι λοιπόν αυτό που λένε "ολοκληρωμένος άντρας;"
Και πως φτάνει κάποιος σε αυτόν (μου βάζω δύσκολα, το ξέρω);
Είχα κάπου διαβάσει πως οι άντρες χωρίζονται σε τρεις βασικές "κατηγορίες" :
α) Σε αυτούς που αναγκάζονται να μεγαλώσουν απότομα, και από παιδιά γίνονται κατευθείαν "ενήλικες", δίχως ουσιαστικά να γνωρίσουν εφηβεία. Ας τους πούμε ΝΠ.
β) Σε αυτούς που καθ'όλη την εφηβεία, συχνά και μετεφηβεία, το περιβάλλον τους φέρεται πρακτικά όπως ακριβώς και όταν ήταν παιδιά, κάτι που δεν τους επιτρέπει ουσιαστικά να ενηλικιωθούν και παραμένουν παιδιά ή προέφηβοι. Ας τους πούμε ΒΠ.
γ) Και σε αυτούς που περνάνε από τα παραπάνω στάδια και φτάνουν στην ενηλικίωση λιγότερο ή περισσότερο ομαλά και γραμμικά. Ας τους πούμε ΧΠ.
Οι δυο πρώτοι θα παραμείνουν σχεδόν κατά κανόνα συναισθηματικά νήπια. Δυο διαφορετικοί δρόμοι προς τον ίδιο προορισμό. Οι ΝΠ, με αυτό το ηλικιακό άλμα (φανταστείτε λ.χ. μοναχογιό, πολλές αδερφές και ξαφνική απώλεια πατέρα σε πολύ τρυφερή ηλικία του γιου) δεν θα προλάβουν να ωριμάσουν.
Η ωρίμανση έρχεται αγάλι αγάλι, την αγουρίδα όσο και να την βράσεις μέλι δεν γίνεται.
Οι ΒΠ δεν πρόκειται ποτέ να ωριμάσουν αν δεν αυτονομηθούν πλήρως (μεταξύ αρκετών άλλων) από το "στοργικό" περιβάλλον τους που τους τα παρέχει όλα έτοιμα, για "να μην τους λείψει τίποτα".
Μιλάμε λοιπόν για δυο ακραίες περιπτώσεις πολύ σκληραγωγημένων και πολύ κακομαθημένων αντρών (συνήθως αμφότερων μαμάκηδων), που και οι δυο έχουν διαβρωτική επίδραση -για λόγους που δεν θα εξηγήσω γιατί θα χρειαζόμουν δυο μέρη ακόμη μόνο για αυτούς- στο συναισθηματικό δυναμικό των ενήλικων αντρών.
Οι ΧΠ είναι μία αυθαίρετη κατηγορία αντρών με πάρα πολλές υποδιαιρέσεις, μιας και κανείς δεν είναι δυνατόν να μεγαλώσει όντας ακριβώς ανάμεσα στα δυο παραπάνω άκρα. Αλλά όσο πλησιέστερα μεγαλώνει ο έφηβος έχοντας την δική του φωνή και ταυτοχρόνως δε γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης από το περιβάλλον του, τόσο πιο συναισθηματικά ευήλιος θα είναι ως ενήλικος.
Έχει λοιπόν χαθεί οριστικά η ελπίδα για τους ΒΠ, τους ΝΠ και τους ΧΠ που πλησίασαν επικίνδυνα τους δυο πρώτους; Όχι βέβαια. Η παιδική και εφηβική ηλικία χαράζουν απλώς μία διαδρομή, σαν ράγες ενός τρένου στις οποίες πάνω αργότερα ταξιδεύουμε. Είναι όμως στο χέρι μας να τις σπάσουμε και να ορθοδρομήσουμε, ακόμη και να κάνουμε στροφή 180°. Πως; Κατ'άρχήν χρειάζεται να
κατανοήσουμε τους λόγους του προβλήματος και ύστερα να το
αποδεχτούμε. Αυτά τα δυο, όπως ορθά λέγεται, είναι η μισή "θεραπεία". Αν ο άντρας δεν θεωρεί πως υφίσταται κάποιο πρόβλημα και θεωρεί στην προκειμένη φυσικότατο, σαν να επρόκειτο για την... πρωταρχική εντολή από το σύμπαν, να ξενομαμάει, δεν πρόκειται να το λύσει ποτέ. Και δεν πρόκειται να κάνει κανέναν ευτυχισμένο, πρωτίστως θα έλεγα τον εαυτό του.
Αν όμως υπερκεράσει τον εγωισμό του υπάρχουν ελπίδες. Δεν είναι απαραίτητο να πάει "σε κάποιον ειδικό". Χρειάζεται πρώτα να μιλήσει με τον πλέον ειδικό, τον εαυτό του. Αφού κατανοήσει το πως να προχωρήσει στα γιατί. Να θυμηθεί χωρίς κόμπλεξ τις σχέσεις του με την μητέρα και τον πατέρα του, να συνειδητοποιήσει σε τι βαθμό επηρεάστηκε και, όπου είναι απαραίτητο, να συγχωρήσει τους γονείς του ώστε να μπορέσει να οδεύσει μπροστά ελεύθερα (και εκείνους έτσι τους μεγάλωσαν, πρόκειται απλά για μία μαμημένη αλυσίδα που χρειάζεται
σπάσιμο). Να κατανοήσει πως, ασχέτως τι ισχυρίζεται στους άλλους, τον εαυτό του δεν μπορεί να τον ξεγελάει συνέχεια. Να κοιτάξει τον καθρέφτη και να πει "Ναι, το κάνω για να απαλύνω τον πόνο από την συναισθηματική μου πενία. Και ας ξέρω πως δουλεύει για πολύ λίγο...". Να θυμηθεί τα ξένοιαστα χρόνια των τελευταίων τάξεων του δημοτικού και του γυμνασίου, που η καρδιά του φτεροκοπούσε σαν κολύβρι κάθε φορά που κοίταζε την Μαίρη. Και πως αν τα έφτιαχναν δεν υπήρχε περίπτωση να την προδώσει
ποτέ. Έτσι, σιγά σιγά, ίσως αρχίσει να ακούει ξανά εκείνη την μικρή φωνούλα μέσα του που νόμιζε πως δεν ακούσει ξανά ποτέ. Την ξένοιαστη, ανέμελη, αλλά όχι ανεύθυνη, φωνούλα που "είναι η μόνη που μπορεί πραγματικά να μας γεμίσει χαρά", όπως πίστευε ο Φρόυντ.
Θαρρώ πως είναι αυτονόητο μετά από όλα αυτά αλλά ας το αναφέρω. Η παρούσα "ανάλυση" δεν αφορά περιπτώσεις ελεύθερων σχέσων, ελεύθερων...γάμων, swinging κλπ Θα τολμούσα να πω πως ίσως χρειάζεται να περάσει κάποιος από το στάδιο των εν λόγω "σχέσεων", απλώς για να καταλάβει πόσο αδιέξοδες και επίπονες είναι. Και δεν θα τις αδικούσα καθόλου αν τις βάφτιζα "αμοιβαία απιστία εν γνώση και των δυο συντρόφων". Και τα συμβατικά "επιχειρήματα" πως έτσι ενδυναμώνεται η αγάπη τους ή ανανεώνεται η σεξουαλική τους ζωή, καλύτερα ας τα πουν στον εαυτό τους καθώς κοιτάνε στον καθρέφτη. Δεν τους κρίνω ούτε -προς θεού!- από ηθικής πλευράς το βλέπω. Αν έτσι πιστεύουν πως αισθάνονται ευτυχισμένοι καλά κάνουν. Απλώς είναι κάτι που δεν με εκφράζει (πια...) και δεν πρόκειται να με εκφράσει ποτέ. Για τους λόγους που προανέφερα και γιατί η αγάπη και ο σεβασμός τείνουν πάντα να δηλητηριάζονται όταν μπουν τρίτοι ανάμεσα στο ζευγάρι, είτε με αμοιβαία είτε με μονομερή απιστία.
.jpg)
