Venus...

Venus...
...among the stars

Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου 2011

Περί αντρικής απιστίας, μέρος 2ο

Αυτό το κείμενο δεν προορίζεται για μέρος επιστημονικής διατριβής. Είναι εκ των πραγμάτων υποκειμενικό, όσο και να θέλω δεν μπορώ να βγάλω εντελώς τον εαυτό μου απέξω, και ας αποφεύγω όσο γίνεται -όσον αφορά την ουσία και όχι την μορφή- τον α' ενικό. Μία ψιλοεπάρκεια ψυχολογίας και φιλοσοφίας είναι δυο καλά εφόδια για υποτυπωδών στάνταρ "μελέτες" όπως αυτή, μα πάνω απ'όλα η "Ιδιοφυΐα με φόρμα εργασίας", όπως είχε βαφτίσει την κοινή λογική ο  Ralph Waldo Emerson.


















Τι είναι λοιπόν αυτό που λένε "ολοκληρωμένος άντρας;"
Και πως φτάνει κάποιος σε αυτόν (μου βάζω δύσκολα, το ξέρω);
Είχα κάπου διαβάσει πως οι άντρες χωρίζονται σε τρεις βασικές "κατηγορίες" :
α) Σε αυτούς που αναγκάζονται να μεγαλώσουν απότομα, και από παιδιά γίνονται κατευθείαν "ενήλικες", δίχως ουσιαστικά να γνωρίσουν εφηβεία. Ας τους πούμε ΝΠ.
β) Σε αυτούς που καθ'όλη την εφηβεία, συχνά και μετεφηβεία, το περιβάλλον τους φέρεται πρακτικά όπως ακριβώς και όταν ήταν παιδιά, κάτι που δεν τους επιτρέπει ουσιαστικά να ενηλικιωθούν και παραμένουν παιδιά ή προέφηβοι. Ας τους πούμε ΒΠ.
γ) Και σε αυτούς που περνάνε από τα παραπάνω στάδια και φτάνουν στην ενηλικίωση λιγότερο ή περισσότερο ομαλά και γραμμικά. Ας τους πούμε ΧΠ.

Οι δυο πρώτοι θα παραμείνουν σχεδόν κατά κανόνα συναισθηματικά νήπια. Δυο διαφορετικοί δρόμοι προς τον ίδιο προορισμό. Οι ΝΠ, με αυτό το ηλικιακό άλμα (φανταστείτε λ.χ. μοναχογιό, πολλές αδερφές και ξαφνική απώλεια πατέρα σε πολύ τρυφερή ηλικία του γιου) δεν θα προλάβουν να ωριμάσουν.
Η ωρίμανση έρχεται αγάλι αγάλι, την αγουρίδα όσο και να την βράσεις μέλι δεν γίνεται.
Οι ΒΠ δεν πρόκειται ποτέ να ωριμάσουν αν δεν αυτονομηθούν πλήρως (μεταξύ αρκετών άλλων) από το "στοργικό" περιβάλλον τους που τους τα παρέχει όλα έτοιμα, για "να μην τους λείψει τίποτα".
Μιλάμε λοιπόν για δυο ακραίες περιπτώσεις πολύ σκληραγωγημένων και πολύ κακομαθημένων αντρών (συνήθως αμφότερων μαμάκηδων), που και οι δυο έχουν διαβρωτική επίδραση -για λόγους που δεν θα εξηγήσω γιατί θα χρειαζόμουν δυο μέρη ακόμη μόνο για αυτούς- στο συναισθηματικό δυναμικό των ενήλικων αντρών.
Οι ΧΠ είναι μία αυθαίρετη κατηγορία αντρών με πάρα πολλές υποδιαιρέσεις, μιας και κανείς δεν είναι δυνατόν να μεγαλώσει όντας ακριβώς ανάμεσα στα δυο παραπάνω άκρα. Αλλά όσο πλησιέστερα μεγαλώνει ο έφηβος έχοντας την δική του φωνή και ταυτοχρόνως δε γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης από το περιβάλλον του, τόσο πιο συναισθηματικά ευήλιος θα είναι ως ενήλικος.

Έχει λοιπόν χαθεί οριστικά η ελπίδα για τους ΒΠ, τους ΝΠ και τους ΧΠ που πλησίασαν επικίνδυνα τους δυο πρώτους; Όχι βέβαια. Η παιδική και εφηβική ηλικία χαράζουν απλώς μία διαδρομή, σαν ράγες ενός τρένου στις οποίες πάνω αργότερα ταξιδεύουμε. Είναι όμως στο χέρι μας να τις σπάσουμε και να ορθοδρομήσουμε, ακόμη και να κάνουμε στροφή 180°. Πως; Κατ'άρχήν χρειάζεται να κατανοήσουμε τους λόγους του προβλήματος και ύστερα να το αποδεχτούμε. Αυτά τα δυο, όπως ορθά λέγεται, είναι η μισή "θεραπεία". Αν ο άντρας δεν θεωρεί πως υφίσταται κάποιο πρόβλημα και θεωρεί στην προκειμένη φυσικότατο, σαν να επρόκειτο για την... πρωταρχική εντολή από το σύμπαν, να ξενομαμάει, δεν πρόκειται να το λύσει ποτέ. Και δεν πρόκειται να κάνει κανέναν ευτυχισμένο, πρωτίστως θα έλεγα τον εαυτό του.

Αν όμως υπερκεράσει τον εγωισμό του υπάρχουν ελπίδες. Δεν είναι απαραίτητο να πάει "σε κάποιον ειδικό". Χρειάζεται πρώτα να μιλήσει με τον πλέον ειδικό, τον εαυτό του. Αφού κατανοήσει το πως να προχωρήσει στα γιατί. Να θυμηθεί χωρίς κόμπλεξ τις σχέσεις του με την μητέρα και τον πατέρα του, να συνειδητοποιήσει σε τι βαθμό επηρεάστηκε και, όπου είναι απαραίτητο, να συγχωρήσει τους γονείς του ώστε να μπορέσει να οδεύσει μπροστά ελεύθερα (και εκείνους έτσι τους μεγάλωσαν, πρόκειται απλά για μία μαμημένη αλυσίδα που χρειάζεται σπάσιμο). Να κατανοήσει πως, ασχέτως τι ισχυρίζεται στους άλλους, τον εαυτό του δεν μπορεί να τον ξεγελάει συνέχεια. Να κοιτάξει τον καθρέφτη και να πει "Ναι, το κάνω για να απαλύνω τον πόνο από την συναισθηματική μου πενία. Και ας ξέρω πως δουλεύει για πολύ λίγο...". Να θυμηθεί τα ξένοιαστα χρόνια των τελευταίων τάξεων του δημοτικού και του γυμνασίου, που η καρδιά του φτεροκοπούσε σαν κολύβρι κάθε φορά που κοίταζε την Μαίρη. Και πως αν τα έφτιαχναν δεν υπήρχε περίπτωση να την προδώσει ποτέ. Έτσι, σιγά σιγά, ίσως αρχίσει να ακούει ξανά εκείνη την μικρή φωνούλα μέσα του που νόμιζε πως δεν ακούσει ξανά ποτέ. Την ξένοιαστη, ανέμελη, αλλά όχι ανεύθυνη, φωνούλα που "είναι η μόνη που μπορεί πραγματικά να μας γεμίσει χαρά", όπως πίστευε ο Φρόυντ.

Θαρρώ πως είναι αυτονόητο μετά από όλα αυτά αλλά ας το αναφέρω. Η παρούσα "ανάλυση" δεν αφορά περιπτώσεις ελεύθερων σχέσων, ελεύθερων...γάμων, swinging κλπ Θα τολμούσα να πω πως ίσως χρειάζεται να περάσει κάποιος από το στάδιο των εν λόγω "σχέσεων", απλώς για να καταλάβει πόσο αδιέξοδες και επίπονες είναι. Και δεν θα τις αδικούσα καθόλου αν τις βάφτιζα "αμοιβαία απιστία εν γνώση και των δυο συντρόφων". Και τα συμβατικά "επιχειρήματα" πως έτσι ενδυναμώνεται η αγάπη τους ή ανανεώνεται η σεξουαλική τους ζωή, καλύτερα ας τα πουν στον εαυτό τους καθώς κοιτάνε στον καθρέφτη. Δεν τους κρίνω ούτε -προς θεού!- από ηθικής πλευράς το βλέπω. Αν έτσι πιστεύουν πως αισθάνονται ευτυχισμένοι καλά κάνουν. Απλώς είναι κάτι που δεν με εκφράζει (πια...) και δεν πρόκειται να με εκφράσει ποτέ. Για τους λόγους που προανέφερα και γιατί η αγάπη και ο σεβασμός τείνουν πάντα να δηλητηριάζονται όταν μπουν τρίτοι ανάμεσα στο ζευγάρι, είτε με αμοιβαία είτε με μονομερή απιστία.

Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2011

Περί αντρικής απιστίας, μέρος 1ο

Με αφορμή μια συζήτηση με την φίλτατη Άντρη σε σχετικό της θέμα εδώ, σκέφτηκα να γράψω κάτι πάνω στην μοιχεία των αντρών, επιχειρώντας να αποκρυσταλλώσω συνοπτικά τους λόγους. Θα περιοριστώ εδώ μόνο στην αντρική απιστία, όπως την βλέπω και έχω κατανοήσει από την πλευρά μου. Ή Άντρη ουσιαστικά ισχυρίστηκε πως κανένας άντρας δεν θα μπορούσε να αντισταθεί σε έναν πραγματικά δυνατό πειρασμό, απλώς και μόνο γιατί είναι...άντρας. Θα το δούμε αυτό. Για λόγους απλότητας, οικονομίας χώρου και μικρότερης καταπόνησης των οφθαλμών σας, θα αποφύγω να επεκταθώ σε περιπτώσεις όπου η σύντροφος έχει πονοκέφαλο 32 μέρες τον μήνα - 367 μέρες τον χρόνο ή για xψz λόγους έχει κάνει η ίδια τον σύντροφο φινλανδικό τάρανδο. Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, δεν υπονοώ πως σε αυτές τις περιπτώσεις δεν φέρει κατά πάσα πιθανότητα ευθύνη ο άντρας, απλώς εδώ περνάμε στο σκέλος της γυναικείας απιστίας, που αν και ξέρω πως συχνότατα λαμβάνει χώρα για πολύ διαφορετικούς λόγους, καλύτερα να δώσουμε αυτό το βήμα σε κάποια γυναίκα όπως η Άντρη για αυτούς, σε περίπτωση που θελήσει να επεκταθεί.





















Ας περάσουμε κατευθείαν στο ψητό. Γιατί οι άντρες δεν μπορούν να μείνουν πιστοί; Γιατί αρέσκονται στο να φοράνε δυο πρώτης τάξεως κέρατα στις συντρόφους τους και να τις κάνουν να μοιάζουν με μία θηλυκή εκδοχή του θεού Παν; Γιατί δεν σκέφτονται τις συνέπειες, τον πόνο και την θλίψη που προκαλεί αυτή η προδοσία τους; Ισχύει όντως το ότι σκέφτονται περισσότερο με το κάτω κεφάλι και ότι το πάνω λόγω...ανδρογόνων μπορεί να γίνει υποχείριό του ή πρόκειται απλά για "συκοφαντίες" γυναικών; Στην κλιμακτήριο πάλι, αυτή την "δεύτερη εφηβεία" όπου ο εικαζόμενος έλεγχος από την τεστοστερόνη θα έπρεπε λογικά να είναι σημαντικά ελαττωμένος, γιατί πολλοί άντρες αρχίζουν ξανά να κυνηγάνε όποιο θηλυκό δουν μπροστά τους;

Είναι αναντίρρητο γεγονός πως οι άντρες είμαστε γουρούνια, βόδια, γαϊδούρια και όποιο άλλο χαριτωμένο κοσμητικό μας προσάπτουν οι γυναίκες. Έχουμε αποθεώσει τον ρόλο και την σημασία του σεξ, δίνοντάς του βαρύτητα χρυσού τροπαίου σε ολυμπιακούς αγώνες. Εξακολουθώ, άλλοτε έκπληκτος και άλλοτε αδιάφορος (αναλόγως την πηγή), να δέχομαι "συμβουλές" από κατά τα άλλα σοβαρότατους, ευφυέστατους και επιτυχημένους άντρες, του στυλ "Το μόνο που αξίζει σε αυτή την ζωή είναι το μαμήσι", "Μάμα όσο είναι καιρός, όσο μπορείς περισσότερο", "Παράτα την λογοτεχνία και άρχισε να μαμάς", "Μάμα πριν στην βαρέσει εντελώς στο κεφάλι". Βλακώδη αξιώματα που δεν μπορούν να σταθούν κριτικής, τα οποία ασφαλώς έχουν αλιεύσει από άλλους μαμιάδες-σύμβουλους.. Γνωρίζω περίπτωση ανθρώπου που είχε ταυτόχρονα τρεις γκόμενες (ας μου επιτραπεί η λέξη, ποιητική αδεία αν θέλετε) σε τρεις πόλεις (Αθήνα, Κόρινθο και Πάτρα), γιατί όπως μου είχε πει κατά λέξη... "Ποτέ δεν ξανακάνω το λάθος να έχω πάνω από μία γκόμενα στην ίδια πόλη"!! Ε λοιπόν αυτός ο άνθρωπος είχε γράψει μία από τις καλύτερες και πιο πρωτότυπες ιστορίες που έχω διαβάσει ποτέ, ολόκληρο μυθιστόρημα με τα όλα του. Εμφανώς αυτοβιογραφικό όμως, και γεμάτο πόνο...

Κρατώντας το τελευταίο ας μιλήσουμε λίγο για διανοητικό και συναισθηματικό δυναμικό. Οι περισσότεροι από τους παραπάνω πρόκειται για πανέξυπνους ανθρώπους, γι'αυτό και παραξενεύτηκα. Σε σημείο που να φτάσω για λίγο να αναρωτηθώ "Μήπως είμαι εγώ λάθος;" Αν επρόκειτο για πανίβλακες ούτε που θα ασχολιόμουν. Ψάχνοντάς το όμως λίγο βαθύτερα άρχισα να κατανοώ τους λόγους. Ο τελευταίος που ανέφερα ήταν ένα κλικ πριν την κλιμακτήριο ηλικιακά, συναισθηματικά την είχε πατήσει για τα καλά. Ήταν επίσης χωρισμένος με τρία παιδιά (αγνοώ το αν ο χωρισμός προήλθε από απιστία του, δεν μου είπε δεν ρώτησα). Οι άλλοι επρόκειτο για διανοητικά φτασμένους μα για συναισθηματικά νήπια, με πλείστες ενδείξεις οιδιπόδειων. Ας περιγράψω λίγο τι εννοώ με το "συναισθηματικά νήπια". Χρησιμοποίησα την λέξη νήπια, αντί του παιδιά, για να τονίσω πως είχαν για τα καλά πάψει να ακούν το παιδί μέσα τους, είχαν εντελώς χάσει "την σοβαρότητα που είχαν όταν ήταν παιδιά και έπαιζαν", όπως λαμπρότατα το είχε θέσει ο Νίτσε. Διανοητικά ήταν ενήλικες μα δυστυχώς δεν αισθάνονταν παιδιά, ήταν παιδιά.

Πως λοιπόν ένας άντρας μπορεί να πάψει να είναι παιδί και να αρχίσει να ξανακούει εκείνη την παιδική φωνή μέσα του, με αποτέλεσμα να αρχίσει να αγαπάει και να σέβεται πραγματικά, να μην χρειάζεται αυτοεπιβεβαίωση σε καμία ηλικία, να γίνει με δυο λόγια αυτό που λένε "ολοκληρωμένος άντρας"; Η απάντηση λίαν συντόμως στο δεύτερο μέρος, όπου θα προσπαθήσω να περιγράψω την, όχι και τόσο μακράν, πορεία προς τον ολοκληρωμένο άντρα και τις διεξόδους από την φαινομενικά μόνο αναπόφευκτη απιστία.

Σάββατο 12 Φεβρουαρίου 2011

Η Μοναξιά του Ποιητή

Την μοναξιά πολλοί φοβούνται
και άλλοι τόσοι απεύχονται
σαν στοιχειό ξωπίσω τους την βλέπουν
και τρέχουν μην τους προφτάσει

Η μοναξιά τον ποιητή δεν τον φοβίζει
την έχει πάντα ανάγκη, την αναζητά
αποφεύγει την οχλαγωγία
και ότι θορυβεί τις σκέψεις του

Είναι μοναχικός ο ποιητής όχι μόνος
η μοναξιά του δεν τον θλίβει
την χαίρεται και την ποθεί
σαν ασκητής θέλει να ζει όταν γράφει

Μα σαν δεν γράφει βρίσκεται ξανά με κόσμο
για να παρατηρήσει, για να καταγράψει
για να εμπνεύσει και να εμπνευστεί
ώστε νέους στίχους να μαγειρέψει

Ναι, είναι μοναχικοί οι ποιητές
κάθε φορά που συναθροίζονται
αδημονούν να δραπετεύσουν
να επιστρέψουν στην ερωμένη τους

Αισθάνονται ότι την απατούν
καιρό αν κάνουν να την δουν
αν και αυτή δεν τους κρατάει μούτρα
τους καλωσορίζει ξανά, κάθε φορά


© 2011 - Νικόλαος Δ. Σκορδίλης

Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου 2011

H επανακάλυψη της φωτιάς

Αυτό το ποίημα το πρωτοέγραψα στα αγγλικά εδώ και κατόπιν μετέφερα εδώ
Θεώρησα καλή ιδέα να το μεταφράσω και στην γλώσσα μας

Κάποια μέρα, όταν κάθε ελπίδα θα έχει σβήσει
όταν όλα μας τα όνειρα θα έχουν καεί
και όλοι μας οι πόροι θα έχουν σωθεί
μία αχτίδα ελπίδας θα λάμψει

Κάποια μέρα, όταν η γη μας θα είναι στείρα
όταν τα ποτάμια θα ρέουν δηλητήριο
και ο ουρανός θα είναι μαύρος και άθλιος
οι κρύες μας καρδιές θα ζεσταθούν

Αυτή την μέρα, θα επανακαλύψουμε την αγάπη
αυτή την μέρα, θα επανακαλύψουμε την φωτιά
και τότε θα πρωτοβγούμε από τα κουκούλια μας
και τα μπουμπούκια μας θα ανθίσουν για πρώτη φορά
















© 2011 Νικόλαος Δ. Σκορδίλης

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...